‘Het is oké om je niet altijd oké te voelen’
De half Nederlandse, half Mexicaanse Rebecca Keus (19) is dit jaar begonnen met de opleiding International Communication & Media. Ze deelt haar muzikale hebben en houden op YouTube.
tekst Nisse Benhaddaoui fotografie Michel de Groot Rebekka Keus is een YouTube-muzikant die is opgegroeid in het dorpje Patuakhali, in het zuiden van Bangladesh. Wie gluurt in haar videocatalogus treft vooral covers aan van haar muzikale helden (Adele, John Lennon, Amy Macdonald) aangevuld met enkele eigen num- mers. Ze maakt fluisterliedjes die onder begeleiding van een akoestische gitaar een ingetogen sfeer creëren. In de intieme setting van haar eigen slaapkamer zingt ze met een dromerige blik over hartenleed en verloren liefdes. Ze stelt zich kwets- baar op. Dat wil niet zeggen dat Rebekka een teer bloempje is; zelf zegt ze een ‘pittig, Mexicaans karakter’ te hebben, mede mogelijk gemaakt door de genen van haar moeder. De nuchtere blik op de wereld heeft ze echter aan haar vader te danken. Als typisch expatgezin lustte de familie Keus wel pap van verhuizen over internationale grenzen – van Bangladesh naar Vietnam, vervolgens naar Nederland voor een korte pitstop om uiteindelijk tóch terug te keren naar Bangladesh. Sinds 2015 woont Rebekka op zichzelf in Rotterdam, voor haar studie. Ze liet haar broertje en ouders achter in Bangladesh. Daar voelt ze zich, ondanks de armoede van het land, het meest thuis: “Het is de plek waar ik als kind kennismaakte met muziek; mijn moeder moedigde me aan om te zingen en harmonium – een Bengaalse piano ter grootte van een koffer – te spelen. Daar is het allemaal begonnen.”
Muziek werd urgenter voor Rebekka toen zij als puber in Vietnam woonde en leerling was op een Amerikaanse school, waar ze niet lekker in de groep lag. “Ik kwam net uit een dorpje en was thuis geschoold. Op mijn nieuwe school zaten veel kinderen van diplomaten die zich boven de rest verheven voelden. Wie de duurste telefoon had, was het populairst. Ik viel buiten de groep. Ik begon met liedjes schrijven omdat ik dacht: dit is voor mezelf, dit kan niemand me afpakken. Ik deed vervolgens mee aan talentenjachten en open mic nights.” Nadat ze haar zelfvertrouwen beetje bij beetje wist terug te winnen besloot ze haar persoonlijke nummers te delen op YouTube. “Je kunt je sterker voelen door erover te schrijven en het te delen op internet. Het gevoel zit dan wel permanent gevangen in een liedje, maar niet permanent in mij. Met mijn eerlijke teksten hoop ik iets los te maken bij mensen. Het is oké om je niet altijd oké te voelen.”
Grootse plannen om viral te gaan zijn er vooralsnog niet. “Beroemdheid of populariteit zijn niet het belangrijkste, dat zou onrealistisch zijn, maar ik blijf hier wel mee doorgaan. Verder hoop ik na de studie IBCoM de journalistiek in te gaan, zodat ik terug kan naar Bangladesh om er te gaan schrijven over het leven van de mensen daar.”
