‘Talenten helpen aan een goeie gig’

Dunya Ressang (19) studeert Communicatie en Media. Ze zingt in de band, waarvan de muziek het beste kan worden omschreven als stevige rock.

tekst Gert van der Ende fotografie Michel de Groot

“Ik ben al van kleins af aan bezig met zingen”, vertelt Dunya Ressang, die haar eerste grote publieke optreden had toen ze een jaar of zestien was. Dat was tijdens een schoolhappening in een kerk in België, waar ze een jaar of tien woonde.

Haar ouders zijn in het geheel niet muzikaal – pa is management consultant, ma is zakenvrouw – maar een zekere mate van artisticiteit zit er wel in de familie Ressang: zus is videogame designer, broer is fotograaf/videograaf. Beiden hebben overigens de IBA-opleiding in Rotterdam gedaan, min of meer de reden waarom Dunya – de jongste van de drie – besloot ook in de Maasstad te gaan studeren. “Ik heb er nog over gedacht om naar het conservatorium te gaan, maar daar heb ik vanwege de beperkte toekomstmogelijkheden vanaf gezien.” Het kerkoptreden behelsde een solo uitvoering van het nummer ‘Halleluja’ (van Leonard Cohen), niet helemaal het genre waar ze zich inmiddels op heeft toegelegd: de klassieke rock. Ze had dan ook de eerste jaren louter klassieke zangles, waarbij het vooral ging om de techniek en helder zingen. Pas veel later nam ze ook rockzangles. “Daarbij draait het niet meer om mooi zingen, maar om het overbrengen van het gevoel en om het uitstralen van energie wanneer je op een podium staat”, legt Ressang uit. “Je moet the desire for perfection helemaal loslaten.”

Ze heeft al een paar optredens gehad, waarvan onder andere dat in Baroeg (het Rotterdam-Zuidse walhalla voor alles wat underground, metal, rock, gothic, punk, of hardcore is) absoluut memorabel was. Al was het maar omdat ze toen als frontvrouw nog wel wat ruiger tekeer ging dan nu in het klassieke rockgenre à la Black Keys, Guns N’ Roses en de Red Hot Chili Peppers.

Wat haar muzikale aspiraties betreft, is Dunya – die elke zin weet op te fleuren met minimaal één Engels woord – tamelijk bescheiden. “Ik hoef geen grote crowd te hebben, liever kleine intieme audiences. Fame is voor mij niet belangrijk. Ik vind het gewoon heel leuk om te performen en muziek op te nemen.” Ze ziet een toekomst als professioneel muzikant voor zichzelf dan ook niet als het meest voor de hand liggend.

“Mijn grote passie ligt namelijk niet zozeer bij het maken van muziek als wel om mensen met talenten te scouten en te helpen aan een goeie gig.” Dat brengt ze inmiddels al af en toe in de praktijk – onder meer voor SG Erasmus. Zo heeft ze voor de maandelijkse EP-sessions al diverse talenten weten te scouten, zoals de eerder op deze plek besproken Emanuele Conte en de Portugese Sara Alves. “Ik ken inmiddels al behoorlijk wat muzikanten, die ik in een database heb gezet, onder andere geordend naar genre; dat werkt heel goed.”