Nieuwe witte muren
Campusdichter Anne Kielman (20) studeert Sociologie en Filosofie. Maandelijks schrijft ze een gedicht voor EM, waarin ze de spreekbuis van de Rotterdamse student probeert te zijn. Alhoewel ze geen vaste stijl hanteert, bevatten haar gedichten vrijwel altijd metaforen. Nieuwe witte muren gaat over de eerste collegedag van een eerstejaars student.
De hete adem stoomt nog van mijn koffiekopje,
het lepeltje is omringd door witte muren.
Als een zwarte hoop krioelen onbekenden om mij heen,
hun ogen staan vragend en onzeker.
Mijn tenen voelen verdrukt in mijn nieuwe schoenen,
mijn ogen weten niet waar ze kijken moeten.
Op eigen trillende benen klim ik omhoog,
het hout ruikt muf.
Gevangen en bevrijd door deze nieuwe anonimiteit,
typ ik mee op het ritme van de zaal.
De woorden op het scherm zeggen mij niks,
het kleine raampje trekt mijn aandacht.
Terwijl de hoge gebouwen lijken op te rijzen,
waait er een briesje van toekomst om mij heen.
De campusplattegrond valt van mijn tafel,
ik waai zachtjes mee.
De gezichten om mij heen zijn nieuw en vragend,
de gezichten zijn als die van mij.
De witte muren van de collegezaal vragen om aandacht,
ik ben niet de enige.
De tenen voelen verdrukt in mijn hakken,
mijn handen plakken nog.
De mieren krioelen in de mierenhoop,
vragen m
Krampachtig hou ik mijn agenda vast
