New York aan de Maas
Sinds de Tweede Wereldoorlog ligt Rotterdam aan het frustrerende infuus van Den Haag en Amsterdam. Voor elke stap die men wil nemen, moet het toestemming vragen aan deze egomane hoeders. Of het nou gaat om de uitbreiding van de zeehaven of het vormgeven van een respectabele luchthaven, Rotterdam zal vooraleerst de twee corpulente vreetmachten om een fiat moeten verzoeken voordat men iets onderneemt. Door deze afhankelijkheid kan Rotterdam niet uitgroeien tot de internationale metropool die het in potentie is. Rotterdam is een wereldstad par excellence. Het heeft praktisch alles wat het nodig heeft om te zijn wat het kan zijn: cultuur, architectuur, en een florerende economie. Maar Den Haag en Amsterdam stellen alles in het werk om de ontwikkeling van de potentiële wereldstad te frustreren.
Kennelijk is de havenstad alleen goed voor het draaiende houden van de Nederlandse economie. Met haar logistieke haven is de stad aan de Maas goed voor een economisch lucratief achterland van om en nabij 500 miljoen consumenten. Bruce Henderson zou Rotterdam typeren als een calorische cash cow, een stad waar men vooral van profiteert en haar bronnen tot op het bot probeert uit te melken.
Alsof Rotterdam niet genoeg heeft aan externe vijanden, zijn er nog politici en bestuurders die behendig zijn in subversieve kretologie en deze prachtige stad telkens weer een illusoire impasse weten in te praten.
Weet u wat deze stad nodig heeft? Mensen die de stad een warm hart toedragen en zich met verve willen inzetten voor de ontwikkeling van de stad. Slechts een onwrikbare ‘pitbullmentaliteit’ zal deze veelgeplaagde stad redden uit de klauwen van de hyena’s. Resumerend wil ik nog zeggen: Rotterdam kan en verdient zoveel beter!
Elfahmi el Bouazati is rechtenstudent
