Net terug uit New York: bestuurskundestudent Frank Demmendaal (links op de foto), die met een groep van studievereniging Cedo Nulli meevergaderde tijdens de ‘National Model United Nations’.
Wat is het voor conferentie?
“Het idee is om studenten bekend te maken met de gang van zaken in de Verenigde Naties. Alle 192 landen worden vertegenwoordigd door studenten. Wij hadden Papoea-Nieuw-Guinea. Onze delegatie, die bestond uit twaalf leden, werd verdeeld in tweetallen, die weer in committees terechtkwamen. Daarin probeer je dan zo’n goed mogelijk uitkomst voor je land te bereiken.”
Jullie hebben de ‘Outstanding delegation award’ toegekend gekregen. Wat betekent dat?
“Het is de hoogst haalbare prijs. Maar je krijgt hem puur op basis van hoe je overkomt. Heb je je goed voorbereid? Zorg je voor je naamsbekendheid? Wij hadden allemaal dassen van Cedo Nulli om en speciale visitekaartjes gedrukt. Daarnaast was iedereen heel enthousiast en hebben we een goede babbel bij ons. En we zijn erin geslaagd onze resolutie goed te laten keuren.”
Het is net echte politiek: veel ouwehoeren en borrelen?
“Precies. De procedure bestond uit twee delen. Tijdens de formal caucus werden de speeches gehouden. Maar de informal caucus bestond uit een kennismaking, de babbelfase – meer het diplomatieke werk. Stuurden we briefjes naar andere delegaties: dat ze zo’n goede speech gehouden hadden. Even een hart onder de riem, of een veer in de kont, hoe je het ook noemt. Uiteindelijk komt het toch neer op die social skills.”
Politiek gaat helemaal niet over inhoud? Dat is nogal cynisch.
“Je zag delegaties met multomapdikke dossiers en uitgeprinte vragen. Natuurlijk moet je weten waar je het over hebt. Maar je bereikt vervolgens niets als je niet kunt samenwerken.”
Leverde het nog wat op, die prijs, of alleen eeuwige roem?
“Ja. Het is voor het eerst dat Cedo Nulli – en een Nederlandse delegatie überhaupt – in de prijzen valt tijdens deze conferentie, terwijl we al jaren meedoen. Wel prettig ook, want nu hebben we iets om aan onze geldschieters te laten zien.”
Wie betaalt het?
“De studievereniging, de faculteit, het trustfonds, en er is een eigen bijdrage van zeshonderd euro.”
Dat is een hoop geld.
“Valt mee. Het is niet alleen die conferentie van vijf dagen. We hebben aansluitend ook nog vijf dagen in New York gezeten: de highlights bekeken, naar een wedstijd van de Yankees geweest… En op de laatste dag nog met de bus naar Washington.”
Is dit een opstap naar het echte werk? Heb je politieke ambities?
“Ik zie mezelf meer in de bestuurlijke hoek uitkomen, in de ambtenarij. Dit was vooral heel leuk. We zaten in het hartje van New York, op Time Square in het Marriott Hotel. De prijs werd uitgereikt in het hoofdkantoor van de Verenigde Naties, aan het andere eind van de straat. Met een limousine werden we opgehaald.” GM