Crisis in het kabinet rond de missie in Uruzgan of niet, toch kwam Wouter Bos woensdagmiddag geheel volgens afspraak praten over de kredietcrisis op campus Woudestein. De oplossing voor de crisis is: Bokito.
Wouter Bos, blij dat hij niet ‘per ongeluk’ zijn powerpoint-presentatie over Uruzgan had meegenomen, deed wel zijn bevindingen over de kredietcrisis uit de doeken. Althans, zoals hij dat las in het boek ‘Superkapitalisme’ van Robert Reich. De politiek is nationaal georiënteerd, maar bedrijven opereren internationaal, globaal, en waren op een bepaald moment nauwelijks meer te controleren.
Bokito-strategie
Al wil Bos de schuld niet alleen bij de bankiers leggen. ‘Wij mensen’ zijn ten slotte ook zelf de consument en de belegger die goedkope producten en hoge rendementen willen. Maar Bos wil zich ook niet neerleggen bij de neokapitalisten die zeggen dat een andere weg dan het pure kapitalisme niet mogelijk is. Hij pleit voor toezicht en minder complexiteit. En hij had een geheim wapen: de Bokito-strategie. Bos: “Je kunt er ook voor zorgen dat de markt niet overal aan kan komen. Je dus niet concentreren op de toezichthouder, de dompteur, maar ook op de greppel die ervoor zorgt dat Bokito niet aan de bezoekers kan komen.” De greppel moet dus dieper en breder, zegt Bos, bijvoorbeeld door banken te verplichten om zorgvuldig om te gaan met spaargeld, en te beleggen met hun eigen reserves.
Toen een student tot slot de moed had om toch een vraag te stellen over Uruzgan herhaalde Bos zijn eerdere standpunt; hij wil er weg. Waarop geroffeld werd op de tafeltjes, alsof Bokito in de zaal zat. DR
