Portrait Emma Westenberg_Calais_migrants – Eigen foto – own picture
Beeld door: Eigen foto

Emma had gehoopt een baantje te vinden bij een ngo voordat ze aan haar studie aan de universiteit begon, maar dat bleek lastig. “Ngo’s hebben geen tijd om op zoek te gaan naar vrijwilligers, omdat dat te veel regelwerk kost: een afspraak maken voor een gesprek, eventueel een visum regelen, kijken wanneer iemand kan beginnen.”

Toen Emma geen ngo kon vinden, nam ze contact op met Indigo Volunteers, een organisatie die vrijwilligers op basis van hun vaardigheden en interesses in contact brengt met ngo’s. “Indigo koppelde me aan Calais Food Collective omdat ik Frans en Engels spreek. Ik heb altijd al in de humanitaire sector willen werken, dus dit was een goed begin.”

Een stuk zeil en twee stokken

Emma Westenberg_Calais_migrants_Alicia – Eigen foto – own picture (3)
Beeld door: Eigen foto

Calais is een stad in Frankrijk die door het Kanaal van het Verenigd Koninkrijk wordt gescheiden. Vanuit Calais kun je met de trein of boot de oversteek maken – en daarom vormt het een perfecte pitstop voor migranten om aan te sterken. Calais Food Collective werkte in een vluchtelingenkamp op een groot veld buiten het stadscentrum. Elke dag reed Emma met een kruiwagen boordevol dozen met granen, groenten en fruit het veld op. Samen met de andere vrijwilligers draaide ze werkdagen van twaalf uur. Ze deelde het voedsel uit op een veld waar migranten van een stuk zeil en twee stokken onder de paar struiken tentjes hadden gebouwd.

De migranten hadden in groepjes hun eigen kamp opgezet. De vrijwilligers brachten de slaapplekken ’s ochtends vroeg in kaart om in te schatten hoeveel eten ze nodig hadden.  Emma legt uit: “Om hun zelfredzaamheid te bevorderen, pakten we dozen in met ingrediënten die ze zelf moesten bereiden.” Uiteraard waren sommige levensmiddelen bijzonder populair. “Sardines, brood en olie waren het meest gewild. Het brood werd bijna uit je handen gerukt.”

Ontruimingen door de politie

Emma Westenberg_Calais_migrants_broken watercan – Eigen foto – own picture
Beeld door: Eigen foto

De vluchtelingen werden zo ver mogelijk buiten het stadscentrum gehouden, omdat Calais volgens Emma ‘niet trots is’ op de grote toestroom van migranten. “Elke 48 uur ontruimde de politie het kamp. Het werd een dagelijks terugkerend ritueel: migranten pakten hun tentje in, verkasten naar een plek acht kilometer verderop, en de volgende dag stonden ze er weer.” Alsof dit nog niet genoeg was, maakten de politie of inwoners van Calais gaten in de emmers met drinkwater van de migranten.

Voor Emma, die uit Canada komt, was het best moeilijk om met mensen te werken die het zoveel minder goed hadden dan zij. Na elke werkdag kwamen de vrijwilligers bij elkaar om schrijnende situaties te bespreken. “Als ik tegen de vluchtelingen zei dat ik uit Canada kom, vroegen sommige mannen me ten huwelijk. Ze zeiden het voor de grap, maar sommigen bedoelden het serieus: of ik hun papieren kon tekenen en Justin Trudeau kon vragen of ze Canadees staatsburger konden worden.” Ze wist niet goed wat ze hierop moest antwoorden. “Wat kon ik ook zeggen? Veel succes? Ik zei altijd nee, maar ze bleven aandringen en vragen waarom ik nee zei.”

Maar er waren ook mooie momenten. Emma kon gemakkelijker contact met de migranten maken als ze over voetbal begon, iets waar haar passie ligt. “Het was 2021, dus lieten we de finale van het Europees kampioenschap tussen Italië en Engeland zien op een groot scherm – ze hoopten allemaal dat Engeland zou winnen omdat ze daarnaartoe wilden. Ze voelden al iets van nationale trots.” Hoewel Engeland verloor, was het echt heel mooi om te zien dat “iedereen – ook de vrijwilligers – samen voor het scherm zat.”

Ambities voor de toekomst

Emma Westenberg_Calais_migrants_food – Eigen foto – own picture
Beeld door: Eigen foto

Hoewel het werk erg veel voldoening kon geven, had Emma wel steeds het gevoel dat ze nooit genoeg deed. “Je zou verwachten dat er in die twee maanden dat ik daar werkte iets zou veranderen. Maar dat was niet zo. Zelfs na twee jaar is er nog niets veranderd.” Emma heeft nog steeds contact met de andere vrijwilligers en legt uit dat ze in een ‘vicieuze cirkel’ gevangen zitten – ze helpen nog steeds evenveel migranten als toendertijd. “Er gaat pas iets veranderen als het beleid en de instanties veranderen.”

“Ik wil na mijn studie humanitair werk gaan doen en dingen veranderen.” Emma wil een master doen in humanitair werk, zodat ze terug kan komen en een echt verschil kan maken in de manier waarop beleid wordt gemaakt. Ook hoopt ze een platform zoals dat van Indigo Volunteers op te zetten, maar dan voor studenten.

Lees één reactie