Haruhi Sakaki (Psychologie) is alweer twee maanden terug in Osaka (Japan). Yushan Cho (Econometrie) ging begin mei met een van haar vrienden terug naar Taiwan. Ze kijken ernaar uit om in september terug te komen voor een frisse nieuwe start. Na haar vertrek vanuit Nederland naar Curaçao afgelopen november en haar terugkomst in mei, studeert Seajae Sambo (Rechten en Bedrijfskunde) weer met veel plezier in Nederland, nadat ze zes maanden thuis studeerde.
‘Had geen zin om hier te blijven’
Haruhi Sakaki is twee maanden geleden vertrokken uit Rotterdam. Naast dat ze wat problemen had met haar hospita, had ze het wel gehad met de online lessen. Nadat ze daar bijna het hele studiejaar had volgehouden, had ze het gevoel dat ‘het geen zin had om hier te blijven’.
Yushan Cho nam rond dezelfde tijd om soortgelijke redenen eenzelfde beslissing en keerde begin mei terug naar Taoyuan (Taiwan). Seajae Sambo, die in november 2020 terugging naar Curaçao, vond het vrijwel totale gebrek aan sociaal leven onder de strikte lockdown in Nederland demotiverend, voor haar als sociaal persoon. “Ik woonde in Utrecht en ik had geen vrienden in de buurt. Ik moest er tussenuit, ik zat alleen maar binnen. Thuis op Curaçao is het beter. We mochten er ook niet feesten, maar je kon er ieder geval uit eten gaan.”
Terug naar huis
Een vlucht nemen was wel een uitdaging voor Haruhi. Aangezien de Japanse regering streng was op de manier waarop de covid-test was gedaan en de controleprocedure voor het instappen, deed Haruhi twee PCR-tests voor de vlucht. “Het was stressen”, zegt Haruhi terwijl zij haar wenkbrauwen fronst. “De eerste test die ik deed werd niet goedgekeurd. De tweede afspraak heb ik niet gehaald, maar de derde keer lukte het eindelijk.” Na de landing in Japan werd ze opnieuw getest en werd ze twee weken in quarantaine geplaatst in een daarvoor aangewezen hotel.
Saejae en Yushan hadden wat meer geluk. Ze ondervonden geen noemenswaardige problemen met de tests, vluchten en daaropvolgende quarantaines.
Tijdsverschil en deadlines
Terugkijkend hadden de drie eerstejaars verschillende gevoelens over hun leven thuis. Voor Saejae was het precies de rust die ze nodig had. “Voordat ik terugging, was ik nog net niet depressief, maar ik zat op het randje. Ik voelde me veel beter thuis, met familie en vrienden. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven zou zijn als ik nog langer in Nederland zou blijven”, zegt ze. Maar na een half jaar keerde ze terug naar Nederland, omdat ‘het tijdsverschil het moeilijk maakte om de deadlines te halen’.
Yushan herkent die problemen. Naast de online lessen, die in haar tijdzone tot elf uur ‘s avonds duurden, bleef ze het gevoel houden dat ze verbinding miste. “Mijn klasgenoten en ik ontmoetten elkaar alleen tijdens online colleges, soms tijdens studiesessies. En dat was het. En dat zijn de beste vrienden die ik het hele jaar in mijn programma heb gemaakt; nogal triest dus.” Yushan zucht. Ze vond het ook moeilijk om de communicatie met haar docenten te onderhouden. “Als ik vragen had, keek ik eerst op Google, vervolgens vroeg ik het aan mijn medestudenten en pas daarna nam ik contact op met de docenten”, legt ze uit. Maar “de gelukkige kant” was dat ze thuis bij haar familie en andere vrienden kon zijn.
Voor Haruhi voelde thuisblijven als een vakantie; volgens haar niet per se de beste omstandigheid om te studeren. “Het is wel leuk. Maar ik voelde dat mijn Engelse spreekvaardigheid afnam omdat ik buiten de online lessen amper mogelijkheid had om Engels te spreken.” Haruhi grinnikt. “Mijn routine is anders dan de anderen in huis. En met meer afleiding heb ik de neiging om alles uit te stellen.”
'Ik wil terug naar Rotterdam'
Ondanks de moeilijkheden en problemen verloren de eerstejaars niet de hoop op terugkeer. Seajae keerde in april terug naar Nederland, volgens haar ‘het juiste moment’. “Ik heb als student een doel te bereiken”, zegt Seajae resoluut. Nadat ze mentaal was opgeladen na omringd te zijn geweest door de mensen die haar steunden, vond ze opnieuw de motivatie om te studeren in Nederland. En de beperkte sociale activiteiten hielpen om gefocust te blijven. “Na terugkomst in Nederland gingen mijn cijfers flink omhoog”, lacht ze.
Haruhi mist haar vrienden en het leven hier in Rotterdam heel erg. “Ik ben op een gegeven moment gestopt met het checken van Instagram stories, omdat ik zo jaloers word op het leven van mijn vrienden. Het voelt ook raar om op zo’n grote afstand te studeren. Als ik in Rotterdam was, zou ik in ieder geval naar de campus kunnen en me weer student kunnen voelen.” Ze kijkt uit naar een frisse nieuwe start na de zomer, zonder zorgen, zelfs niet over de schijnbaar moeilijkste kwestie, huisvesting. “In het ergste geval kan ik altijd nog logeren bij vrienden “, zegt Haruhi hoopvol. “Ik wil terug naar Rotterdam.”
Ook Yushan wil in september terug naar Rotterdam komen en haar online vrienden weer offline zien. Naast de medestudenten die ze tijdens de lessen ontmoette, ontmoette ze online een penvriend en ze wil hem graag in Rotterdam zien als ze terug is. “We hebben elkaar één keer ontmoet, een paar weken voordat ik vertrok. Ik ben van plan hem een brief van thuis te sturen. Ik hoop dat ik hem in Rotterdam weer zal zien.”
