“Weg uit dat kleine dorp, weg uit mijn eigen comfortzone. Dat wilde ik al jaren”, vertelt Svenja. Ze volgde vanaf haar vijftiende extra lessen Engels zodat ze de taal machtig genoeg was voor een studie in het buitenland. Amerika stond bovenaan haar verlanglijst. “Tot ik besefte wat voor shitshow dat land is. Je hoeft het nieuws over de VS maar te volgen om het te zien. Engeland leek mij ook tof, maar toen kwam de Brexit. Een docent was bekend met Leiden en stelde dat voor, maar die studie was het voor mij net niet. Door de combinatie van creativiteit, zakelijkheid en wetenschap viel ik voor de International Bachelor Communication and Media (IBCoM). Ik wilde graag weg uit het dorp, maar de studie blijft het belangrijkste.”
De knoop doorhakken is een belangrijke stap, maar vervolgens moet je ook de toelatingscommissie en je ouders overtuigen. “Ik zei: voor de afstand hoef ik het niet te laten, want de dichtstbijzijnde studie in Duitsland is ook op drie uur reizen. Maar studeren in Nederland is wel duurder dan thuis. Mijn vader deed stiekem zelf onderzoek naar de studie in Rotterdam en ineens zei hij: ‘Dat lijkt een hele goede’. Toen heb ik me ingeschreven.”
Svenja was ervan overtuigd dat ze toch niet door de loting zou komen, maar wilde het wel proberen. In mei hoorde ze dat ze was toegelaten. “Nog steeds snap ik eigenlijk niet waarom. Van tevoren is duidelijk gezegd dat de ambitie was zo internationaal mogelijk te werven voor deze studie, en ik kom maar uit Duitsland. En ik heb niet, zoals andere Duitse studenten, in Abu Dhabi of Brazilië gewoond. Gelukkig moet ik nu zo hard werken voor deze studie dat ik geen tijd heb om daar nog over na te denken. Alleen al met het leeswerk is het zo druk dat ik mezelf afvraag: waar ben ik aan begonnen?” zegt ze lachend.
Haar ouders zijn trots, en dat doet haar goed. Haar vriend verzekerde haar dat zij als ‘authentieke’ Duitse ook veel heeft toe te voegen bij haar studie, ook dat voelde fijn.
En de corona? Heeft ze zich daar zorgen om gemaakt? “Niet heel erg. Ik ben zo thuis, ben ook al een paar keer naar huis gegaan voordat Nederland ‘op rood’ ging voor Duitsland. Mijn moeder belde toen wel met: kom naar huis! Maar ik heb juist gezegd dat ik ook het tweede blok op de campus zou willen volgen, als dat kan natuurlijk. Naar huis gaan kan altijd nog.”
Wel is Svenja extra blij met haar keuze om bij een hospita te wonen, en niet in een studentenhuis. Ze heeft nu een keukentje en badkamer voor haarzelf, dus thuis afstand houden is voor haar geen probleem.
