Een verlaten campus: “Zo leeg is het zelfs niet tijdens de zomervakantie”

In de lege Theil-hal staan Hannah de Rooij (22, sociologie) en Demi Verloop (22, master accountancy) bij de koffieautomaat. Ze hebben net acht koffie gehaald omdat ze nog een bestuursvergadering hebben, die gewoon doorgaat.

“Het is heel gek om hier rond te lopen. Het is zo stil. Ik krijg er bijna de behoefte van om een koprol te maken, nu het hier kan” grapt Hannah. “We zitten in een lokaaltje in Tinbergen, dat is helemaal leeg. Normaal zit het er om acht uur al vol, maar nu is er genoeg plek. Zo rustig is het zelfs niet tijdens de zomervakantie.”

Ondanks het advies van de EUR om de campus niet te bezoeken, zijn ze toch aan het vergaderen: “We moeten wel. We cancelen alle activiteiten, dus daar moeten we het over hebben. En m’n deadlines staan ook nog gewoon. Dus die moet ik ook gaan halen. Ik ben wel blij dat de universiteit nog open is, want thuis doet mijn internet het niet.”

Het besluit om de campus op slot te gooien, begrijpen ze wel. “Als je alles door laat gaan en er worden nog meer mensen ziek, dan kom je als universiteit in de problemen. Ik hoop dat ze wel iets kunnen verzinnen om de werkgroepen in te halen die ik ga missen. Ik heb geen zin om volgend jaar mijn vakken over te doen, of in de zomervakantie door te werken. Maar nu we niks kunnen doen, voelt het als een soort mini-vakantie.”

Vanuit de Theil-hal heb je uitzicht op de loopbrug, waar Jeffrey Chen (20, International Business Management) in z’n eentje aan de vleugel zit. “Ik verveelde me, want mijn examens gaan niet door. Omdat er verder niks te doen is, speel ik hier piano. Het is wel heel vredig en stil nu. Ik vind het wel prettig,” vertelt Jeffrey.

Hij is van slag door het coronavirus en de getroffen maatregelen. “Omdat ik een uitwisselingsstudent ben, moet ik de studiepunten van deze universiteit binnen een bepaalde tijd overdragen naar mijn eigen universiteit in Hong Kong. Maar omdat de tentamens zijn geannuleerd, weet ik niet zeker of dat gaat lukken. Als de ziekte aanhoudt, ga ik misschien zelfs terug naar Hong Kong. Ik ben bang dat de overheid het land op slot gooit en ik niet meer weg kan.”

Voor wie wil lunchen, is het Paviljoen nog open. Maar voor hoe lang? Welgeteld één student zit er met zijn laptop aan een tafeltje te werken. Gabriel Guerra (22, IBCOM) laat zich niet gek maken: “Als één iemand in paniek raakt, raakt iedereen in paniek. Ik kwam voor een meeting en omdat het hier zo rustig was, besloot ik te blijven om te studeren.”

Hoewel er nu nog niks aan de hand lijkt, heeft het virus volgens Gabriel heftige consequenties. “Het is heel disruptief. Veel stages gaan niet door, want bedrijven willen dat niet meer. Het is alsof de hele wereld tot stilstand komt. Volgens mij komt het voor een groot gedeelte ook door wat er via de media op ons afkomt. Wat ik het engste vind, is de hele hysterie die erbij komt kijken. Mensen kopen alle winkels leeg. Ik heb nog snel twee flessen wijn gepakt en ben er vandoor gegaan. Ik probeer gewoon door te leven en me niet mee te laten nemen in de gekte.”

Het wegblijven van de studenten gaat Esa de Vries, floormanager van Paviljoen, niet in de koude kleren zitten. “Maar ik had het wel verwacht. Wij volgen zelf gewoon de richtlijnen van het RIVM en de universiteit en weten nog niet precies of we voor langere tijd dicht gaan. Maar ik maak me wel zorgen. De maatregelen van de overheid zijn rigoureus, maar wel noodzakelijk om het virus zo snel mogelijk in te dammen. Voor de hele horecasector is dit natuurlijk dramatisch, maar vanuit sociologisch oogpunt is het wel weer interessant. Het virus komt steeds dichterbij, opeens is het er en niemand weet wat er gaat gebeuren. Misschien valt het achteraf gezien wel mee, óf denken we juist: ‘Hoe kan het dat we zo rustig zijn gebleven?’”

Koen Schoenmakers (23, filosofie) zit, alsof er niks aan de hand is, rustig in z’n eentje in de foodcourt. “Ik heb vanochtend nog lesgegeven op een basisschool. Dat gaat gewoon door. Wat opvallend is aan deze situatie, is dat iedereen met dezelfde problematiek te maken heeft. Heel de wereld, het gaat dwars door alles heen. Misschien verandert het wel iets in de maatschappij. Ik zou vanavond naar een concert gaan met een Brabantse vriendin, maar dat gaat ook niet door. Maar ik zit nu te denken, omdat ze uit Brabant komt; moet ik überhaupt nog wel met haar afspreken? Of is dat paranoïde?”

In de Spar lijkt het een dag als alle andere. De schappen zijn nog vol (inclusief het wc-papier) en mensen staan als vanouds broodjes te graaien. Medewerker Rei Ohashi merkt in zijn winkel weinig van coronahysterie. “We hebben alles nog, behalve zeep en het desinfectiemiddel, dat is allemaal weg. Een meisje kwam bij ons en zei dat ze al bij drie winkels was geweest, maar nergens iets kon vinden. Toch is bij ons de situatie beter dan in de Albert Heijn. Wij hebben ten minste nog toiletpapier. De beste die er te krijgen is.”