Ze hoorde het op zondagochtend 9 september rond een uur of tien. Een gezamenlijke vriendin belde in tranen op. Julie was een paar uur eerder omgekomen bij een ongeluk, toen ze in haar geboorteplaats Sittard naar huis fietste na een feestje. “Ik had alleen maar vragen, die zij natuurlijk ook niet kon beantwoorden. Nadat ik had opgehangen, heb ik een hele tijd op de bank gezeten en steeds gezegd: ‘Dit kan toch niet.’ De hele week zit je in een waas. Het besef is er eigenlijk niet. Dat komt elke keer een beetje meer. Met kleine stapjes. Vooral nadat we Julie die week bij haar ouders thuis zagen. Dan besef je dat het echt is gebeurd, maar dat is een heel ander besef dan dat ze er niet meer is. Daar zit nog heel veel tussen.”
Natuurlijk was er boosheid. En die is er nog steeds. “Wie stapt er nu met drank en drugs op in de auto en rijdt ook nog eens veel te hard? Hoe kun je zo dom zijn? Hoe kun je dat aan jezelf verantwoorden? De manier waarop is moeilijk te accepteren. Iemand wordt volledig uit haar leven gerukt, op het moment dat ze het gelukkigst was. Dat maakt het nog pijnlijker. Het is volgens mij heel anders dan wanneer iemand ziek of oud is. Dan kun je tenminste afscheid nemen. Je gaat er gewoon vanuit dat je elkaar op donderdag op het terras ziet om vakantieverhalen uit te wisselen. En dan kan dat ineens niet meer.”
Ontluikende vriendschap

Annelieke en Julie leerden elkaar kennen in september 2015, als eerstejaars geneeskundestudenten. Ze zaten in dezelfde studiegroep. Zoals dat gaat met ontluikende vriendschappen is het lastig om een startpunt te definiëren. Je zit eens naast elkaar in college, luncht samen, ziet elkaar een keer op een feestje. Ineens ben je bevriend en ga je met z’n tweeën naar het MFVR-gala. Vooraf samen eten en tutten. Annelieke bleef achteraf bij Julie slapen.
“Julie was een heel lief, jong meisje. Op haar zeventiende ging ze studeren. Ze droeg tijdens het gala zo’n fluorescerend geel bandje, om aan te geven dat ze nog geen alcohol mocht drinken”, memoreert Annelieke het gala van 2015. “Ze was heel jong, maar op heel veel gebieden ook wereldwijzer dan ik. Drinken deed ik eigenlijk niet. Flirten met jongens had ik nog nooit van gehoord.”
Als ze een avond samen waren, maakten ze vrijwel altijd pizza. Zelfgemaakt. Of, nou ja, niet het deeg, want dat was te moeilijk. Uitroldeeg van de supermarkt mislukte ook nog weleens, dus stapten ze over op een bodem van Turks brood. Met superveel kaas. Als het aan Julie lag, gingen er minstens drie verschillende soorten kaas op de pizza. Daarna keken ze naar Flikken Maastricht – daar was Julie fan van – en aten ze Ben & Jerry’s-ijs. Het zijn gewoontes die erin sluipen zonder dat je het doorhebt. Tradities waarvan je je achteraf pas realiseert dat het tradities zijn.
Doorzetter
Bij colleges die ’s ochtends vroeg begonnen hielden ze als groepje vaak een plekje bezet voor Julie. “Want ze kwam altijd te laat. En door saaie colleges kwebbelde ze lekker heen.” Maar Julie nam haar studie wel degelijk serieus. Voor tentamenweken zat ze in de bibliotheek zodra ze haar bed uit was, en na sluitingstijd studeerde ze thuis verder.
“Ze heeft zo ongeveer alles herkanst wat er bij Geneeskunde te herkansen viel”, vertelt Annelieke. “Ondanks dat bleef ze altijd doorzetten. Zelf zou ik ergens tijdens het tweede jaar gezegd hebben: ‘Jongens, ik ben er klaar mee. Het is mij te zwaar of te moeilijk.’ Dat Julie dat niet deed, zegt veel over haar karakter. Ze werkte ontzettend hard en deed heel veel naast haar studie. Commissies en coachen bij Skadi, veel vriendinnen in Rotterdam, een grote vriendengroep in Sittard. Sommige weken kwam ze echt alleen maar thuis om te slapen.”
Skilerares

In afwachting van het begin van haar coschappen zou Julie naar Oostenrijk gaan. Welverdiend, gezien ze direct na de middelbare school op haar zeventiende ging studeren en ze de afgelopen jaren zo hard werkte om haar bachelor te halen. Skilerares worden was de grote droom, dus ze had geregeld dat ze deze winter les zou geven in Oostenrijk. Annelieke skiet zelf niet, maar zou in de kerstvakantie ook daarheen gaan, zodat Julie het haar kon leren. Nu het wintersportseizoen loopt en vrienden en kennissen over skivakanties vertellen, denkt ze extra vaak aan Julie.
Net als tijdens trainingen voor de marathon. Soms ziet ze Julies oude studentenhuis liggen tijdens het rennen. “Ik vind het nog steeds moeilijk om te accepteren dat ik niet gewoon even binnen kan wippen. De ene keer is het fijn om bij Julie stil te staan, de andere keer is het hartstikke moeilijk.”
Orgaandonatie
Ze speelde al een tijdje met het idee om weer een marathon te lopen. In 2017 liep ze die van Rotterdam en van Amsterdam, daarna liet ze het hardlopen een beetje versloffen. “Na alles wat er gebeurd is, zei ik eigenlijk al vrij snel tegen Julies ouders: ‘Ik wil graag de marathon voor Julie lopen, gekoppeld aan een doel dat jullie bij haar vinden passen.’ Dat vonden ze heel mooi.”
Dat doel werd de Stichting Innovatie Distributie Voorlichting Orgaandonatie (SIDVO), die voorlichtings- en lesprogramma’s maakt over orgaandonatie en effecten van de nieuwe donorwet onderzoekt. Als middelbare scholier schreef Julie al een werkstuk over orgaandonatie. En als student ging ze graag het gesprek aan met medestudenten die geen donor waren. “Ze vond dat heel belangrijk. Niet per se om mensen te overtuigen, maar wel om ze erover na te laten denken.”
42 onvoorspelbare kilometers
Julies laatste wens was om donor te worden. “Dat is haar helaas niet gegund. Ze heeft te lang op de plek van het ongeluk gelegen. Op deze manier kan haar laatste wens toch een beetje in vervulling gaan.” Het streefbedrag van 2.000 euro had Annelieke binnen drie dagen al binnen. “Alles wat nu nog binnenkomt, is mooi meegenomen.”
Het liefst wil ze de marathon onder de vier uur lopen. “Maar dat is wel ambitieus. En ik wil graag doorlopen, geen enkel moment wandelen. Het zijn natuurlijk 42 onvoorspelbare kilometers en het meest zie ik op tegen het laatste stuk: de tien kilometer die je niet kunt trainen. Daar kom je jezelf tegen en daar kom ik Julie dus ook tegen. Dat droeg ik twee jaar terug tijdens de marathon natuurlijk niet met me mee. Ik hoop dat het me de extra kracht geeft om door te gaan, juist omdat ik het nu voor Julie doe.”
Doneren voor de actie van Annelieke kan op haar sponsorpagina. Daar geeft ze ook updates over het verloop van de actie en haar trainingen.