De El Manouzi’s hebben altijd vol ‘vuur’ gezeten, vertelt Nizar. Het is een familietrekje. “Generaties El Manouzi’s hebben in Marokko gestreden tegen ongelijkheid en voor vrijheid. Er is zelfs een boek over onze familie geschreven, Jaren van lood van Sietske de Boer.” Het boek, literaire non-fictie, beschrijft de strijd van onder andere Nizars opa tegen de Fransen en voor een onafhankelijk Marokko. Die zelfstandigheid bracht niet de gehoopte vrijheid en democratie met zich mee en dus ging de actie van de El Manouzi’s door, vervolgens tegen koning Hassan II. De repressies tegen de familie waren keihard en doodden zelfs sommige familieleden. De vader van Nizar kwam naar Nederland om hier Filosofie te studeren. De emigratie doofde het vuur echter niet. Die strijdbaarheid is letterlijk van vader op zoon doorgegeven. “Je eigen leven heb je altijd zelf in de hand, dat heeft mijn vader mij meegegeven.”
Drie keer per jaar gaat Nizar op bezoek bij familie in Marokko. De laatste jaren gaat hij niet alleen, maar nodigt hij steeds studenten uit om mee te gaan. “Ik dacht: ik ga toch, waarom geef ik anderen niet ook de kans Marokko te leren kennen? Er gaan telkens zo’n zeven studenten mee, van IBCoM tot Rechten. De groepen zijn heel divers.”
Marokkaanse roots
Door de aanwezigheid van andere studenten leert ook Nizar een hele andere kant kennen van Marokko. “Als ik alleen over de markt loop, negeren mensen me. Met een groep toeristen worden we altijd overal aangesproken.” Door zijn Marokkaanse achtergrond valt Nizar niet op in Marokko, zo zegt hij zelf. Hoewel Nizar wel degelijk trekjes van zichzelf herkent als hij in Marokko is, ziet hij dat niet als belangrijk onderdeel van zijn identiteit. “Ik heb veel meer met mensen die dezelfde waarden of drijfveren hebben. Als iemand toevallig ook familie heeft in Marokko betekent het niet dat we het meteen goed kunnen vinden. Respect hebben voor andere mensen en nieuwsgierig zijn naar hun verhalen, vind ik veel meer zeggen.”
Toch ziet Nizar welke invloed zijn Nederlandse en Marokkaanse kant op hem hebben. In Nederland draait het meer om de inhoud, in Marokko meer om de relatie, zo stelt hij. “Van de zomer werd ik in Marokko om een boodschap gestuurd en toen ik de winkel inliep, vroeg ik meteen naar het product dat ik zocht. De man in de winkel schrok bijna omdat ik zo direct was, en dat zei hij ook. ‘Vertel eerst eens hoe het gaat’, reageerde hij, terwijl ik gewoon het klusje wilde klaren.”
Dat directe bevalt Nizar wel, maar tegelijkertijd ziet hij wel hoe waardevol het is om te investeren in relaties. “Bij de Universiteitsraad hebben we vaak veel te bespreken, en dus is inhoud onmisbaar. Als je daarnaast de tijd neemt om elkaar te leren kennen, bespreek je zaken gemakkelijker. Het werk wordt er ook leuker van.”
Nizars Marokkaanse roots vormden niet de drijfveer om de Studenten Werkgroep Inclusie & Diversiteit op te richten, een clubje studenten dat probeert ‘het onderwijs sensitiever te maken voor diversiteit en inclusiviteit’. Het idee kwam ook niet van hem, maar van medestudent Bo van den Berg. “Het viel mij natuurlijk wel op dat studenten met eenzelfde achtergrond groepjes vormden. Van die losse eilandjes zou ik graag meer een geheel willen maken door studenten te stimuleren met elkaar te praten. Bo wilde na een congres over diversiteit en inclusie aan de slag om de zorg en het onderwijs te veranderen. Daar sta ik helemaal achter.”
Twee keer per week studeert Nizar samen met zijn vader in de UB op Campus Woudestein. “Mijn vader is al jaren klaar met zijn studie en werkt als strategisch analist bij het Nationaal Crisis Centrum (NCC). Maar hij studeert nu eenmaal graag en het is iets dat we al jaren samen doen. Toen hij voor zijn doctoraat ging, nam hij me al mee naar Woudestein. Terwijl hij studeerde, speelde ik met mijn autootjes. Mijn vader heeft mij altijd uitgedaagd veel te lezen over verschillende onderwerpen. Als ik het boek uit had, gingen we erover in discussie.” Samen met zijn zusje (17) en broertje (13) woont Nizar nog thuis in Rotterdam-Prinsenland.
Creativiteit v.s. strategie
Zijn moeder is totaal anders dan zijn vader, vertelt hij. Ze geeft biologie aan leerlingen in de internationale schakelklas van het Wolfert College. Waar zijn vader van de ratio en de strategieën is, is zijn moeder een gevoelsmens. “Mijn vader begrijpt ook niet waarom ik acteer als ik dokter wil worden. Wat is mijn strategie achter dat besluit?, vraagt hij dan. Ik doe het vooral omdat ik het leuk vind, omdat ik er energie van krijg.”
Zijn moeder wilde graag dat hij naar de vrije bassischool zou gaan. “Zo kon ik mijn creatieve kant meer ontwikkelen.” En zo geschiedde, Nizar gaat naar de Vrije School en staat al snel veel op het podium. Hij speelt in het schooltheater, doet mee bij het Ro Theater en praat zichzelf met het onderwerp happiness tot in de finales van de BBC-wedstrijd voor public speech.
Nizar is met zijn twee studies en verschillende (bestuurs)functies erg druk, en weet dan ook dondersgoed dat hij op zijn eigen gezondheid moet blijven letten. “Mijn master Geneeskunde staat dit jaar op een laag pitje, net als mijn master Filosofie. Ik merk het vrij snel aan mezelf als ik echt te druk ben.” Spijt van zijn drukke schema heeft hij geen moment. “Bijvoorbeeld die double degree (Nizar rondde deze zomer een bachelor Geneeskunde én een bachelor Filosofie af, red.), het beste besluit van mijn leven. Bij Filosofie leer je echt nadenken en juist die vaardigheid houdt mij scherp. Ik blijf altijd overwegen wat ik doe. Ik moet het leuk vinden, ik moet er energie van krijgen.”
Acteerdebut
Acteren is bij uitstek een uitdaging waar hij energie van krijgt, zegt Nizar. Jaren geleden schreef hij zich op advies van een vriend in bij een castingbureau. En jaren was het stil, tot vorig jaar. Of hij Brahim wilde spelen in de Nederlandse film Catacombe. De film gaat over profvoetballer Jermaine Slagter (Willem de Bruin) die diep in de schulden zit. Zijn schuldeiser geeft hem één uitweg: meewerken aan matchfixing. Jermaine is van de oude generatie en Brahim is zijn jonge concurrent die op het punt staat om door te breken.
Komend jaar is hij te zien in een nieuwe serie van de VPRO, Gappies. “Het speelt zich af in een supermarkt en elke aflevering staat een ander karakter centraal. Ik speel een student Kunstgeschiedenis die vakkenvuller is als bijbaantje. Superleuk, en het vraagt relatief weinig tijdsinvestering.”
Alles gaat hem helpen om een goede dokter te worden, daar twijfelt Nizar niet aan. En dat is en blijft ook het ultieme doel: dokter worden. Al die andere dingen doet hij nu, omdat het nu kan. “Ik ben me er erg bewust van dat ik alles kan doen omdat ik gezond ben. Zo ben ik geïnteresseerd geraakt in de studie Geneeskunde. Ik wil andere mensen, en zeker kinderen, helpen om dat ook te ervaren.” Straks is hij arts en dan gaat de focus volledig op het genezen van patiënten. “Het liefst zou ik ervoor zorgen dat geen enkel kind ooit ernstig ziek is.”
