Op pad met Cedo Nulli: veel gezelligheid, maar er blijft erg weinig privé

“Ik had niet verwacht dat iedereen het ook echt zou doen.” Twee vrouwelijke leden van Cedo Nulli kijken beteuterd als ze in hun mooiste outfit bij de HEMA op Rotterdam Centraal arriveren. Natuurlijk, in de uitnodiging werd gevraagd een onesie aan te trekken naar de jaarlijkse dag waarop de vereniging haar commissieleden bedankt. Hoewel niet iedereen zich aan de kledingvoorschriften heeft gehouden, vallen de dames toch een beetje uit de toon.

“Het was leuk geweest als iedereen de uitnodiging goed gelezen had, maar voor de dag maakt het niet veel uit, gezellig gaat het toch wel worden”, zegt Daantje, secretaris van het 33^e bestuur van Cedo en voor de gelegenheid gekleed in een paars pak. Het duo mag dus gewoon mee en stapt samen met onder andere een ananas, een pinguïn, teletubbie Laa-Laa en een Minion in de trein.

Niet alleen de verkleedkleren maken dit reizende gezelschap van studenten Psychologie, Bestuurskunde, Sociologie en Pedagogische Wetenschappen bont. “Iedereen is welkom en ik denk dat dat ook de kracht van ons is”, legt Daantje uit, terwijl vier andere studenten met het Cedo-lied het geduld van de medereizigers op de proef stellen. “Wij laten dan ook niemand achter op het station omdat ze niet verkleed zijn. Het maakt niet uit hoe je eruitziet of hoe je doet. We staan open voor elkaar, het is een hele hechte groep.”

Op weg naar het verzamelpunt in de binnenstad van Delft probeert een ananas (‘Het pak zit wel een beetje strak, per ongeluk met mijn onderbroeken mee gewassen’) het gevoel te duiden. “Bij veel andere studentenverenigingen, en soms ook studieverenigingen, is er toch een bepaald plaatje waar je aan moet voldoen. Dat plaatje ontbreekt bij ons”, zegt derdejaars sociologiestudent Roel. “Of je nou het ambitieuze psychologiemeisje bent of de zweverige socioloog, dat maakt helemaal niet uit.” Toch krijgen niet alle studenten dat idee.

Hoewel de vereniging ongeveer tweeduizend leden heeft (waarvan zo’n 120 actief), klinkt binnen en buiten de faculteit vaak het verwijt dat Cedo een erg gesloten groep is. “Dat hoor ik ook vaker, maar ik heb geen idee waar dat vandaan komt”, zegt Roel. Misschien omdat we zo goed met elkaar omgaan, dat het er van buitenaf zo uitziet. Maar het is echt niet zo.”

Gesloten of niet, de vereniging presenteert zich in Delft in ieder geval als een echte studentenclub. Het is de bedoeling dat de leden in groepjes kriskras door de stad verschillende opdrachten uitvoeren, maar de aandacht verslapt al snel.

Met de belofte van bier achteraf weet de giraffe van het gezelschap, bestuurslid Sarina, haar groepje nog te motiveren voor de eerste opdrachten, maar de aandacht verdwijnt snel. Daarna krijgen belangrijkere zaken als het op de hak nemen van oud-besturen, klagen over het gebrek aan geld tijdens hun studentenleven, het doornemen van de regelavonturen tijdens het afgelopen gala en natuurlijk Snapchatten de overhand.

“Cedo is het perfecte alternatief voor een studentenvereniging”, zegt pinguïn Salim, terwijl hij van een portie kibbeling en – om kwart voor drie (pas) – zijn eerste biertje van de dag geniet. “Daar moet van alles, of moet je hetzelfde doen of aantrekken als de anderen, hier maakt het allemaal niet uit. Het is gewoon eigenlijk net een familie.”

Dat Cedo op sommige vlakken een bijzondere familie is met gebruiken die niet overal even gebruikelijk zijn, wordt later op de middag duidelijk. De aandacht voor de opdrachten is definitief verdwenen en verschoven naar het roddelen over het liefdes- en seksleven van andere leden. Nou ja, roddelen. Het is meer een bespreking van verhalen die iedereen binnen de vereniging kent. Van de Cedo-kamer die op creatieve manieren door het bestuur wordt gebruikt, tot de eerste seksuele avonturen van een student tijdens de studiereis: de leden kennen geen geheimen voor elkaar. Met een reden. “Als bestuur hebben wij een soort competitie: de Haantjes op de Honken”, legt Sarina uit. “Dat betekent inderdaad dat er niet veel verborgen blijft.” 

Kort gezegd komt het er op neer dat bestuursleden met elke seksuele handeling punten kunnen verdienen. Hoe gekker de plaats van handeling of hoe hoger de status van de (bed)partner, des te meer punten er te verdienen zijn. Voor een buitenstaander misschien een beetje vreemd, maar binnen de hechte Cedo-gemeenschap niet meer dan normaal. “Of dat niet sletterig overkomt als je veel punten hebt? Nee, het is wel een soort van eer. Een paar jaar geleden stonden voor het laatste feest twee bestuursleden – een jongen en een meisje – gelijk, dat werd nog een strijd op die avond zelf. Wie er won? Het meisje.”

Met een, naar eigen zeggen, welverdiend biertje op een Delfts terras eindigt het eerste deel van de dag. Tijdens de vooruitblik op de rest van de avond wordt de vraag gesteld hoeveel biertjes er nog zullen volgen. “Niet veel denk ik, morgen werkgroep om 9 uur,” zegt een van de studenten. Twee minuten later, na protesten van groepsleden, is z’n standpunt wat veranderd. “Nou ja, alleen fysieke aanwezigheid is verplicht, mentale niet, dus ik denk dat ik er nog wel een paar drink.”