Studentenpastor slaat inleidend geouwehoer over

Er is nog niks, dus maak er vooral wat leuks van. Met deze boodschap werd Anniek Lenselink door de verenigde kerken van Rotterdam afgelopen mei de Maasstedelijke studentenwereld ingestuurd. Oké, de aanwijzingen die ze kreeg tijdens het laatste gesprek voor haar aanstelling waren uitgebreider, maar kort samengevat was dit de mededeling. Lenselink: “Alles ligt helemaal open, al het werk dat in het verleden is gedaan, is zo goed als opgedroogd. Het zal hier en daar wat pionieren worden.”

Dat hier en daar lijkt een understatement; vanuit de protestantse kerk heeft al zes jaar geen studentenpastor meer een stap op de campus gezet. Deze jarenlange afwezigheid van collega’s is niet de enige reden dat Lenselink zich de komende tijd regelmatig een ontdekkingsreiziger zal voelen. Ze is ook de eerste pastor zonder directe connectie met een van de kerken in de stad. “Dat maakt de functie ook anders dan vroeger. Ik vertegenwoordig meerdere kerken. Mijn functie wordt echter niet het geloof verkopen; het is mijn taak om de kerk weer zichtbaar te maken in het studentenleven.”

De grote vraag is hoe. In ieder geval niet op de traditionele manier, want zelf diensten leiden gaat ze – hoewel ze ruim zestien jaar predikant was in verschillende remonstrantse gemeentes – niet doen. “In die zin ben ik ook niet de klassieke pastor. Wat ik wil, is op zoek gaan naar het grensvlak tussen kerk en niet-kerk. Het contact met mensen, in gesprek gaan met de studenten, dat vind ik mooi.” Die gesprekken hoeven, als het aan Lenselink ligt, niet altijd over het geloof in enge zin te gaan. “Niet veel studenten zullen de vraag of ze geloven met ‘ja’ beantwoorden. Maar als je dan met ze in gesprek gaat, kom je er vaak achter dat ze wel bidden. Dat ze in hun leven dingen voorleggen aan iets buiten henzelf. Alleen is dat vaak niet meer de traditionele god als oude man in de hemel. Het achterliggende idee is echter hetzelfde: troost en steun zoeken. Zo breed wil ik mijn functie dan ook gaan invullen, daar een mogelijkheid voor bieden.”

Maar zit de gemiddelde student daar tussen het bier drinken, de casanova uithangen en het af en toe eens openslaan van een studieboek wel op te wachten, een goed gesprek over je spirituele gevoelens? Juist studenten, zegt Lenselink stellig. “Ik denk dat er geen levensfase is waarin je leven meer wordt ontregeld dan de studententijd. Een andere omgeving, nieuwe indrukken, altijd maar jezelf moeten bewijzen… Dan is er behoefte aan een plaats waar je alles op een rijtje kunt zetten of waar dat voor je wordt gedaan.”

De vraag blijft of de studentenpastor dan de persoon is waarmee studenten zo’n gesprek willen voeren. Lenselink: “Er zijn inderdaad genoeg anderen om mee te praten, want je leert natuurlijk veel mensen kennen, bijvoorbeeld bij verenigingen,tijdens je studie of in je huis. Maar met hen heb je het niet zo snel over je twijfels of onzekerheden. Studenten hebben in het begin onderling vaak toch iets van een imago dat verdedigd moet worden, en voordat ze met elkaar over diepere gevoelens praten, is er vaak al heel wat tijd verstreken. Bij mij kun je het inleidende ‘geouwehoer’ overslaan.”

Desalniettemin begrijpt Lenselink dat ze met iets meer dan alleen een tafel met wat stoelen moet komen om de studenten warm te maken. Daarom is er een Facebookpagina met heuse winacties, organiseert ze meet and greets, stond ze met een stand op de informatiemarkt tijdens de Eurekaweek (‘een uitdaging, vooral om niet schreeuwerig over te komen’) en houdt ze een blog bij. Dit alles om in contact te komen met de doelgroep. “Daarnaast probeer ik ook op de universiteit zelf binnen te komen, bijvoorbeeld via decanen en studentpsychologen. Op dit moment is die ingang er niet; er is helemaal geen contact tussen de kerken en de universiteit. Dat moet veranderen. Dat al die verbindingen zijn weggevallen, kun je zien als lastig, maar ik vind het ergens ook wel mooi. Ik kan het nu helemaal zelf gaan invullen; daarom wilde ik deze baan zo graag hebben.”

Die positieve instelling kenmerkt Lenselink. Waar veel mensen onrustig zouden worden van al deze onzekerheden, ziet zij het ontbreken van de vastigheden juist als een uitgelezen kans. “Hopelijk sta ik niet te ver van de leeftijdsgroep af, misschien moet ik me nog een klein beetje verdiepen in de taal. Maar verder hoop ik vooral dat de sneeuwbal snel gaat rollen. “Wanneer ik tevreden ben? Als ik een vaste plek in het Rotterdamse studentenleven heb veroverd. Dat er een vaste groep mensen is die met mij en met elkaar die gesprekken aangaan. Dat kost tijd, maar dat is wel waar ik naar toe wil. En ik heb er ook vertrouwen in dat het gaat lukken. Er studeren 25.000 mensen aan de Erasmus Universiteit, er zullen er toch wel een paar honderd zijn voor wie dit waardevol is.