Date eens met een senior

Stichting SeniorenStudent koppelt oude mensen aan geïnteresseerde studenten. Zo gaat geneeskundestudent Saskia van Grondelle eens in de twee weken op stap met de 71-jarige Rosa Kelderman. “Er is altijd wel iets leuks dat je samen kunt doen.”

Het is een opvallend duo dat geniet van de zon bij de ingang van het Erasmus MC. De één een 25-jarige student geneeskunde, blakend van gezondheid en actief in het studentenleven, de ander een zeer modieus geklede (“Ik had mode-ontwerper willen worden, maar dat mocht niet van mijn vader”), 71-jarige berijdster van een scootmobiel met diverse lichamelijke aandoeningen, waaronder poly-artrose en osteoporose. Niettemin wapent Rosa zich daar met humor tegen, blijkt bij het voorstellen: “Als je niet te hard knijpt, mag je me een hand geven.”

Dat Saskia en Rosa deze zondagmiddag samen zijn, komt door Stichting SeniorenStudent. Deze landelijke stichting koppelt oudere mensen die hulp en gezelschap zoeken aan studenten die graag iets willen bijdragen aan de maatschappij (zie kader). Zowel de student als de senior vult – alsof het een datingplatform is – een profiel in, met daarin hun favoriete activiteiten en de eigenschappen van de gewenste partner. Zo ontstaan de ideale matches. Nouja, ideaal… “Ik had eigenlijk om een leuke jongeman gevraagd”, zegt Rosa lachend.

Saskia en Rosa dus. Sinds een kleine drie maanden gaan zij eens in de twee weken ‘s zondags op stap, zoals naar het Hilton-hotel en het Wereldmuseum. Voor de komende tijd staat er nog van alles op de planning: musea, koken, fietsen en een uitstapje naar Scheveningen. Ook komt Saskia af en toe langs om te helpen met de digitale wereld, zoals het versturen van een app-bericht via de nieuwe smartphone. Voor een ander probleemgeval, de computer, is Saskia net te laat, meldt Rosa. “Hij is nu definitief gecrasht. Dood. Muerte.”

Vandaag heeft Saskia de bestemming uitgekozen: Erasmus MC, de plek waar zij studeert en dus kind aan huis is. Voor Rosa  is het onbekend terrein: “Ik sjees hier altijd langsheen op mijn scootmobiel, als ik richting het Wereldmuseum ga.” Na een kopje koffie bij de lunchroom gaat het duo richting het onderwijscentrum, waar Rosa goedkeurend rondrijdt. “Dat dak! Prachtig. En dan ook nog kunst. Ik heb hier gaarne aan meebetaald met mijn belastinggeld.” Vervolgens bezoeken Saskia en Rosa ook nog Het Park bij de Euromast: Saskia op de fiets, Rosa in haar scootmobiel. Aan het einde van de middag nemen ze afscheid, waarna ze weer verder gaan met hun eigen, zeer verschillende levens.

Saskia merkt dat zij veel leert door de wereld via Rosa’s ogen te bekijken. Zo blijkt Rotterdam enorm ontoegankelijk voor mensen in een scootmobiel. Zelfs de eerste verdieping van het onderwijscentrum is lastig bereikbaar voor het vervoersmiddel van Rosa. Verzuchtend: “Ze gaan er altijd vanuit dat mensen niet gehandicapt zijn.” Ook weet ze van Rosa dat je met een scootmobiel in Rotterdam maar op 32 plekken naar het toilet kan. “Dat zijn problemen waar je over het algemeen geen weet van hebt als student.”

Daarnaast krijgt Saskia van haar senior een constante les in relativering, hoe groot het leed ook moge zijn. Bijvoorbeeld als Rosa even moeilijk manoeuvreert om haar plek in de lunchroom te vinden, concludeert ze vol zelfspot: “Ga nooit met een manke op stap, want je bent een half jaar onderweg.” Verder overlaadt Rosa ‘haar’ student met complimenten en waardering: “Ik vind het heel lief dat Sas dit doet. Mijn dochter doet het niet hoor.”

Saskia hoorde over de stichting via iemand uit haar groep co-assistenten. “Tijdens mijn coschappen kom ik veel eenzame mensen tegen. Dat is een probleem in de maatschappij, oudere mensen die niemand meer hebben. ” Rosa leerde over de stichting via een bericht in de krant. “En hoewel ik net doe alsof ik helemaal niet eenzaam ben, ben ik dat best wel. Vroeger had ik nog een alibi om thuis te praten, want dat deed ik tegen de kat. Maar nu zou ik tegen een muur praten. Dus het was echt op tijd dat Saskia kwam.”

Saskia omschreef zichzelf op het platform als student geneeskunde die het leuk vindt om met een senior koffie te drinken en leuke dingen te doen, zoals musea bezoeken en koken. Ook vermeldde ze allergisch te zijn voor gluten. “Toen ik voor het eerst langsging, had Rosa glutenvrije koekjes voor me gehaald. Dat vind ik heel lief aan haar.” Dat blijkt geen incident, want vandaag heeft Rosa een recept uit de Allerhande voor Saskia bewaard: glutenvrije pasta.

Voor de geneeskundestudent betekent het contact met Rosa een verrijking van haar leven. “Ik wilde al langer vrijwilligerswerk doen om iets extra’s te betekenen voor de maatschappij. En hiermee kan ik met iemand echt een band opbouwen.” Ze hoort van Rosa bijvoorbeeld over hoe de wereld er vroeger uitzag. Over hun voorlopige hoogtepunt hoeven ze niet lang over na te denken. Rosa: “We hebben een keer ontbeten bij het Hilton! Dat was leuk.” Saskia knikt instemmend.

Medestudenten van Saskia vinden het heel leuk dat zij dit doet. “Maar veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ze hier geen tijd voor hebben. Ook gaan medestudenten liever naar hun eigen opa en oma.” Dat Saskia, die haar eigen opa’s en oma’s ook nog regelmatig bezoekt, hier wél tijd voor heeft, kan Rosa eenvoudig verklaren. “Zij is gewoon slimmer.” Saskia ontkent het lachend. “Ik kan me hierdoor als mens ontwikkelen. En ik hoop dat ik op deze manier iets voor Rosa kan betekenen.” Rosa valt haar direct bij. “Ja, dat kun je zeker. Jij bent er een uit duizenden.”

Bovendien: zóveel tijd kost het nou ook weer niet, benadrukt Saskia. “De stichting vraagt zes uur per maand. ” De eisen zijn verder niet heel exotisch. “Je moet het leuk vinden om met ouderen om te gaan. Verder kun je elk profiel hebben, want er zijn ook heel veel verschillende ouderen. ” Een greep uit het aanbod: een oudere die alleen maar plaatjes wil draaien, of iemand die voorgelezen wil worden.

Wel kan Saskia zich voorstellen dat de senior van het stel meer tijd heeft en daardoor vaker wil afspreken dan de student. Samen met Rosa zorgt ze er daarom voor dat het contact zo gelijkwaardig mogelijk is. Zo overleggen ze altijd of het wel uitkomt, zodat Saskia geen problemen met haar studie ondervindt. Rosa claimt Saskia dus nooit. “En dat vind ik ook heel fijn aan jou. Anders is dat wel een risico. Maar Rosa doet dat helemaal niet.” Rosa, instemmend: “Ouderen zijn claimerig hoor. Maar wij zijn gewoon heel goed gematcht.”