Studentengala: bacchanaal of brave zaal?

Binnen vijf minuten na het begin van de avond weten hoe een studentengala gaat eindigen? Lijkt onmogelijk, zeker voor een buitenstaander. Maar de gastvrouw van Kasteel Aldendriel, het middeleeuwse kasteel in het Gelderse Mill waar het RSG dit jaar haar lustrumgala viert, heeft het antwoord.

“De lengte van de jurken van de vrouwen, daar moet je naar kijken. Hoe langer de jurken, hoe braver de avond. Als er alleen maar vrouwen met korte jurkjes binnen komen lopen, zeggen wij altijd tegen elkaar: foute boel. Dus toen wij alle jurken zagen van de vrouwen vanavond, waren wij direct gerustgesteld.”

Of het echt iets zegt over de uitkomst van de avond, moet nog blijken. Wat wel direct opvalt tijdens de eerste rondgang door de eetzaal, waar de zestig studenten opvallend rustig van een uitgebreid driegangendiner genieten: de prachtige (maar lange) jurken van de aanwezige vrouwen. Deze kledingkeuze zorgt er ook voor dat enkele mannen zich direct kunnen onderscheiden door als reddende engel op te treden. “Mijn jurk is tien centimeter te lang, ik struikel de hele tijd”, zegt Jojanneke, terwijl haar date Toine met een hand vol veiligheidsspelden naast haar op de grond zit. “Gelukkig is hij mijn redder in nood.”

Als iedereen na het diner naar een andere zaal vertrekt en ook de tweehonderd avondgasten arriveren, valt er een ander opvallend kledingdetail op: de identieke corsages die de dates op elkaars borst hebben gespeld. Het is onderdeel van het uitgebreide dateritueel dat bij het gala komt kijken. “Zo kunnen dates elkaar altijd herkennen en weet de rest wie er bij elkaar horen”, legt Karlien uit. “Achter de corsages zit soms een verhaal over hoe ze elkaar hebben leren kennen of iets wat ze hebben meegemaakt, maar het kan ook iets willekeurigs zijn.” Je kunt het zo gek niet bedenken, of het hangt vanavond wel bij iemand aan zijn of haar borst. Van graafmachines (‘Zit niets achter, die had ik toevallig nog in huis’) en Gamma-voordeelpassen (‘Daar werken we allebei’) tot USB-sticks (‘Ze vergeet altijd alles’) en Flügel-flesjes (‘Handig om bij je te hebben – heb je altijd nog wat te drinken als het niet leuk is’).

Het opspelden van de corsage blijkt niet de enige horde te zijn die een man moet nemen om zijn date mee te krijgen naar het gala. Heren moeten hun gedroomde galadate namelijk met een blauwe brief met zilveren letters vragen. Vrouwen geven hun antwoord in een roze brief met gouden letters. De date wordt bevestigd tijdens het drinken van een kopje thee, waarmee de vrouw ook gelijk bepaalt wat voor avond het gaat worden. Een koekje bij de thee betekent puur vriendschappelijk, een taart biedt mogelijkheden en bij slagroom op de taart kan bij de man de vlag uit. Maar er zijn oplossingen om de heer in spanning te houden. “Ik ben poffertjes gaan eten”, zegt Anna. “Lekker vaag, ik zie het vanavond wel.”

Wat gedurende de avond het meest opvalt, is dat dit studentengala niet ontaardt in een groot bacchanaal. Met een open bar en een fontein met kant en klare japie (een mix van jenever en appelsap, volgens alle aanwezigen hét drankje voor een RSG-gala), zou je verwachten dat studenten hun kans pakken. Niets is minder waar. Geen over elkaar rollende dronken gasten, en ook de barmannen hebben een zeer rustige avond. Want in plaats van tanken aan de bar, staan zeker vijftig studenten in de rij voor de fotograaf.

“Waarschijnlijk is iedereen toch wat rustiger dan tijdens een normaal feest op de soos”, verklaart Sander, die zelf ook achteraan in de rij is gaan staan. “Het is het belangrijkste feest van het jaar en dan wil je het liefst niet stomdronken over de bar hangen. En je wilt er sowieso nog goed uitzien voor de foto.” Nora, die als eerstejaars haar debuut maakt op het gala, gebruikt dezelfde tactiek. “Ik kijk dit eerste jaar de kat uit de boom en wil vooral een leuke avond hebben.” En, lukt dat een beetje? “Zeker, iedereen is mooi en het is heel gezellig.”

Tijd om de olifant in de kamer te adresseren. Blijven dates netjes bij elkaar of zijn er mogelijkheden om de slagroomtaart met een ander op te eten? De meningen zijn verdeeld. “Ieder jaar is er wel een switcher, maar dat wordt niet echt gewaardeerd”, zegt RSG-praeses Tony. “Het is traditie om bij je date te blijven, dus je wisselt niet heel snel.” Een eerste blik op de dansvloer lijkt die lezing te bevestigen. Al bestaande setjes vozen er opvallend op los (‘Die pakken hun kans, de regel ‘geen gevoos op de soos’ geldt hier niet’), maar de echte casanova’s van het RSG laten zich nog niet zien.

Toch zijn er ook andere geluiden hoorbaar in de krochten van het kasteel. “Nee joh, ik ga zo nog op oorlogspad“, zegt een jongen, die uit angst voor represailles alleen anoniem zijn verhaal wil doen. “Je bent toch een beetje de koning als het je lukt om andermans date te regelen, al zullen niet veel mensen dat toegeven.” Ook Luca denkt dat er nog wel wat gewisseld gaat worden. “Dat is stiekem toch een beetje het doel.” Maar of ze dat zelf ook gaat doen? “Nee, ik ga denk ik weer eens op zoek naar mijn date. Het is ook zo zielig als hij alleen staat.”

Conclusie na ons debuut op een gala: gezellig, maar braver dan verwacht. Alle ingrediënten voor een volledig escalerende avond zijn aanwezig, maar uit de bocht vliegen doet (in ieder geval deze avond bij het RSG) het nooit. Heftiger dan wat dispuutsliederen zingen op het toilet of met een schuin oog naar de date van een ander kijken wordt het niet – of andere excessen zijn goed verborgen gehouden. De rij voor de poffertjeskraam is de hele avond in ieder geval langer dan de rij voor de bar of bij de japiefontein. En daarmee wordt de theorie van de gastvrouw van Kasteel Aldendriel onomstotelijk bevestigd.