Tweewekelijks geeft medewerker Iris een update over haar trainingsschema in aanloop van de Marathon van Rotterdam.
Na een hoopvol begin, is mijn optimisme een beetje weggezakt. Als gevolg van mijn vrij intensieve sportschema kwam ik de laatste weken ‘s ochtends steeds vaker hinkend mijn bed uit, en ontwikkelde ik langzaam een soort chronische spierpijn.
Verplicht kuiten strekken
Na een bezoekje aan de fysiotherapeut luidt het vonnis dat ik een blessure aan mijn rechterenkel/achillespees heb opgelopen. Ik mag voorlopig niet hardlopen en moet ieder uur mijn kuiten strekken, wat me af en toe vreemde blikken oplevert. Als ik braaf mijn strekschema aanhoud en een aantal fysiosessies achter de rug heb, heeft mijn therapeut beloofd dat we zullen kijken of het nog mogelijk is om de Charity Run te gaan lopen.
Uiteraard is dit erg frustrerend, met minder dan een maand te gaan voor de Charity Run. Na een dagje pruilen, mokken, doom and gloom, heb ik besloten dat dit maar een goede les moet zijn, en ik zal moeten accepteren dat ik mijn tijdsdoel sowieso niet ga halen. Ik laat het trainen even links liggen, en hoop met veel yoga en wandelen weer fatsoenlijk ter been aan de start te komen.
Hardloopfamilie
Wat wel jammer is, want de verwachtingen zijn hoog. Ik kom uit een echte ‘hardloopfamilie’, aangezien mijn vader, en zelfs mijn opa, ondanks zijn respectabele leeftijd, nog steeds fanatieke sporters zijn. Mijn opa heeft als zestiger nog een halve marathon gelopen, iets wat ik zelf met mijn 24 jaar nog moet zien te realiseren.
Al met al heb ik dit keer weinig te melden, aangezien ik veel met mijn voetjes omhoog op de bank zit. Ben ik misschien niet gebouwd op lange afstanden, of is dit slechts een klein, tijdelijk obstakel? De tijd zal het leren. Ondertussen blijf ik hopen op een goede afloop.
*De achternaam van Iris is bij hoge uitzondering op verzoek verwijderd vanwege persoonlijke redenen.
