Shit, lekkage
Sofie had net haar haren in de shampoo zitten toen er op de badkamerdeur gebonsd werd. Jet: of ze even kon komen. Ja, echt nu. Ze klonk bezorgd. Het lekte, zei ze. In de gang.
Dus zo kon het dat twee meisjes een minuut later in het trappenhuis van een studentenhuis in Rotterdam-Noord een beetje meewarig naar het plafond stonden te kijken. De een opgedirkt als een zakenvrouw (Jet zat in het bestuur van een of andere medische studentenvereniging).
De ander meer als een Poolse huisvrouw: Sofie had haar zeperige haar een beetje knotterig op haar hoofd gedrapeerd en had, zonder zich af te drogen, haar badjas aangeschoten.
In het witte sierpleister zat een grote donkere vlek, waarop dikke druppels ontstonden – dat zag je gebeuren. Die druppels lieten los en landden in een onverbiddelijk ritme op het trapzeil, waar onderhand een aardig waterballet aan het ontstaan was.
Jet vroeg of ze de douche dichtgedraaid had.
Natuurlijk, zei Sofie.
Maar hoe kon het dan dat het water bleef komen, vroeg Jet, dat het zelfs harder leek te gaan?
Sofie kon maar één ding denken: pappa bellen. Als je ziek was belde je je moeder, als er geklust moest worden je vader – zo ging dat toch gewoon?
Maar dan moest je net Jet hebben. Waarom zouden vrouwen geen lek kunnen repareren, riep ze. Nee, zij zouden dit met z’n tweeën wel eens even oplossen.
Vijf minuten later stonden ze er nog steeds, met als enige verschil dat ze alle handdoeken die ze konden vinden uit de kast hadden getrokken en over de trap verspreid hadden. En dat het nog harder was gaan druppen. Ze hadden Niels en Laurens, twee van hun huisgenoten gebeld, maar die namen niet op. In de badkamer hadden ze niets geks kunnen ontdekken. En haar ouders zaten een lang weekend in Drenthe, had Sofie bedacht, met de telefoon al in de hand.
“Misschien moeten we het water helemaal afsluiten”, zei Jet, die nu toch ook wel een tikje nerveus leek.
Sofie protesteerde. Ze moest over een paar uur voor het eerst aantreden bij haar nieuwe werk, een restaurantje waar ze gisteravond tijdens het hardlopen binnengestapt was. Hoe moest ze afdouchen als er geen water was? Of überhaupt die shampoo uit haar
haar krijgen?
Maar ja, wat anders, vroeg Jet. En daar had zij weer een punt. In Maleisië had Sofie ook weleens een week zonder douche gezeten, desnoods hing ze haar hoofd straks in de singel voor het huis. Afsluiten dat water dus. Alleen: waar zat in godsnaam de hoofdkraan?
(wordt vervolgd)
