Is Erasmus Pride stigmatiserend?
Naast de vele netwerken die op de universiteit te vinden zijn, is er nu ‘Erasmus Pride’ voor homoseksuele en lesbische medewerkers en studenten. Op deze manier hoopt de EUR dat ook zij zich thuis voelen op de universiteit. EM ging op pad en vroeg studenten en medewerkers: betekent Erasmus Pride emancipatie, of werkt het juist stigmatiserend?
Stefan Verhoef, Master student Bestuurskunde
“Voor mij is het totaal geen issue, dus ik zie de noodzaak van een speciaal netwerk niet in. Behalve natuurlijk als er vanuit de personen zelf behoefte aan is. Ik vind het ook niet direct de taak van de universiteit, die is er om mensen op te leiden.
Zelf speel ik handbal en zijn er het afgelopen jaar twee mensen uit mijn team ‘uit de kast gekomen’. Niemand heeft hier problemen mee gehad. De mensen die er mee worstelen, stellen zich vaak grotere doemscenario’s voor dan er in werkelijkheid afspelen. Onder een groep jongeren is het eigenlijk nooit een issue. Natuurlijk worden er wel eens grappen gemaakt, maar dat relativeert het. Vrienden onder elkaar maken nou eenmaal grappen, ook over heterovrienden. Wel kan ik me voorstellen dat het bij ouders misschien anders ligt. Die generatie is vaak nog wat conservatiever.“
Tonnie Krijnen, Universitair Docent Media & Communicatie
“Het is zeker een goed initiatief, vooral omdat het in mijn ogen aan de Erasmus redelijk onzichtbaar is. Op de UvA, waar ik voorheen werkte, is dat anders. Dit kwam mede doordat ik aan de faculteit sociale wetenschappen werkte, waar dit onderwerp vaker wordt onderzocht dan in andere specialisaties. Daarnaast kwam een aantal professoren openlijk voor hun geaardheid uit. Ik denk zeker dat het netwerk emanciperend werkt. Het blijft altijd een debat, stigmatiseer je jezelf ermee of emancipeer je? Uiteindelijk zijn er heel veel soorten netwerken, bijvoorbeeld christelijke, dit wordt ook niet gezien als stigmatiserend. Het is vooral fijn om met elkaar te kunnen praten over dezelfde ervaringen of problemen.
Over de acceptatie hier aan de Erasmus durf ik weinig te zeggen. Zoals ik eerder zei lijkt de kwestie hier onzichtbaar, er wordt weinig over gesproken. Aan de andere kant denk ik niet dat het een taboe is. Tijdens mijn colleges gebruik ik soms voorbeelden waar media en homoseksualiteit samen komen. Ik heb niet het idee dat mijn studenten daar op een rare manier op reageren. Het probleem ligt voornamelijk in het feit dat men er vanuit gaat dat elke man een vrouw heeft en andersom, dit wordt heteronormatief denken genoemd. Hierdoor wordt er misschien anders op gereageerd, maar dit heeft niet per se direct met acceptatie te maken.”
Marije Rijnders, derdejaars studente Rechten
“Het netwerk kan op twee manieren helpen, zowel voor de acceptatie in het algemeen, als voor de personen in kwestie. Het lijkt me fijn als je kunt praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Daarnaast zou het goed zijn om het neer te zetten als een netwerk dat praat over homoseksualiteit. Op deze manier wordt er niet gelijk een stempel op je gedrukt als je lid wordt. Anders schrik je mensen die nog twijfelen misschien af. Juist voor hen kan het netwerk een manier zijn om zichzelf te ontdekken.
Toch heb ik het idee dat de meeste mensen aan de universiteit heel ruimdenkend zijn en dat het in het algemeen wordt geaccepteerd. In mijn naaste omgeving ken ook een lesbisch stel en twee vrienden die op mannen vallen. Wel vind ik dat er overal aandacht aan mag worden besteed, bijvoorbeeld bij studie- en studentenverenigingen. Op deze manier is een netwerk niet perse nodig, omdat er ook op andere plekken over gepraat kan worden.” JV
