Eerste date bij de Thai
“Sorry hoor, van dat gedoe net.” Roderick zocht met zijn handen naar een haakje onder de bar.
Sofie zei dat het niks uitmaakte en schudde haar jas van haar schouders. Ze stonden in een café dat De Witte Aap heette en hadden een plekje gevonden tussen twee jongens in pak en een dikke man met lang haar die in gedachten verzonken over zijn glas heen gebogen zat.
“Het is gewoon irritant”, zei Roderick. “Ik heb me er maar bij neergelegd dat dat mens in dezelfde stad woont. Maar eens in de zoveel tijd loop ik haar tegen het lijf. Vaak is ze dan bezopen en zit er helemaal geen rem op. Vanavond zal ze zich ongetwijfeld ingehouden hebben omdat haar vriendinnen erbij waren.”
Ze hadden net Thais gegeten in een klein snackbarachtig zaakje bij het Oostplein. Prima plek voor een eerste date, had Roderick nog lachend aan de telefoon gezegd. Ze zaten net aan de soep toen er een aantal giechelende meiden was binnengestommeld. Eén van hen bleek een ex van Roderick. Of, zoals hij het zelf noemde: een scharrel van de middelbare school. De groep was een paar tafeltjes verderop gaan zitten en had overdreven, op net iets te luide toon, spottende grappen zitten maken waarvan zij overduidelijk het mikpunt waren.
Sofie kon er wel om lachen eigenlijk. Ze was stikzenuwachtig geweest voor vanavond. Een maand geleden had ze Roderick ontmoet – ze was via een uitzendbureau bij een cateringbedrijf terechtgekomen waar hij werkte – maar ze had niet eerder durven bellen. Het feit dat Roderick, de kunstacademiestudent die tijdens die eerste ontmoeting de indruk had gewekt onaantastbaar te zijn, zich zo kwetsbaar opstelde, gaf haar een aangenaam, machtig gevoel. Wat kon het haar nou schelen dat hij drie jaar geleden met een of andere roodharige doos de koffer in was gedoken en haar vervolgens had laten barsten. Drie jaar geleden. Toen zat zij zelf in de vierde, en was ze heimelijk verliefd op Tom de Nooij.
Sofie keek hoe de barman zich met moeite losmaakte van een groepje dertigplusvrouwen en wat met zijn iPod rommelde. Er begon een nummer waarvan ze niet wist hoe het heette, maar waarin een man de hele tijd ‘Barbra Streisand’ blèrde. De barman draaide zich om. Hij droeg een hoed en keek hen zo vrolijk en verwachtingsvol aan dat Sofie er bijna van in de lach schoot.
“Wat wil jij?”, vroeg Roderick.
“Witte wijn, lekker”, sprankelde ze.
“Mij maar een biertje dan”, zuchtte Roderick.
“Tuurlijk”, zei de barman en hij sloeg aan het inschenken.
Wordt vervolgd
