Vrouwen aan de top

Ongeveer een keer per jaar verschijnen er nieuwe cijfers over het aandeel vrouwelijke hoogleraren. Waar dat aandeel tot een paar jaar geleden voortdurend rond de 10 procent schommelde, lijkt er in de afgelopen twee jaar eindelijk wat progressie geboekt te worden. Hoog tijd, want de universiteit heeft nog een paar maanden om het zelf opgelegde doel te halen.

Waarom zijn er op de Erasmus Universiteit minder vrouwen hoogleraar dan in, pak ‘m beet, traditionele mannenbolwerken als de TU Delft en Eindhoven? En waarom lukt het nauwelijks om er iets aan te doen? Het antwoord op die vraag is complex, zo complex dat een promovenda haar hele promotie lang dat antwoord zal proberen te formuleren. Voormalig RSM-decaan Steef van de Velde heeft er zo zijn eigen kijk op, en de vorige chief diversity officer Hanneke Takkenberg zag zichzelf vooral als een Don Quichot. 

En dan zijn er natuurlijk nog de officiële plannen.

Omdat er onder bijzonder hoogleraren relatief veel vrouwen zijn, leidde in 2019 de afschaffing van de bijzonder hoogleraar met een carrièreleerstoel tot een forse, ietwat kunstmatige, verhoging van het aandeel vrouwelijke hoogleraren. De maatregel had echter niets te maken met de quotumdeadline in 2020, aldus een woordvoerder van de universiteit.

Het Westerdijkplan werd bedacht door toenmalig minister Jet Bussemaker. Het idee: door een financiële impuls verhogen we landelijk het genant lage percentage vrouwelijke hoogleraren. Helaas was een financiële impuls (50.000 euro per positie) niet genoeg voor de Rotterdamse faculteiten: slechts vier van de negen posities werden vervuld.

Zoek je nog meer context bij dit onderwerp? Onderstaande artikelen zijn vaak wat meer gedateerd, maar bieden je alsnog een schat aan informatie.