Een kwartier voor het college zitten al ruim honderd studenten op de rode stoelen van Collegezaal 1. “Een patiëntdemonstratie is altijd druk”, zegt een student in de tweede rij. “Iedereen vindt het superinteressant en de gast van vandaag is heel bijzonder.”
De student doelt op Eva Hermans-Kroot, een uitbehandelde longkankerpatiënt in het Erasmus MC. Ze zit in het midden van de zaal naast de docenten: longarts Robin Cornelissen, moleculair bioloog Erik Jan Dubbink en longpatholoog Jan von der Thüsen.
Von der Thüsen trapt het college af met een uitleg over verschillende typen longkanker. In het tweede deel vertelt Eva over haar ziekteverloop.
Het blok Oncologie van het vak Moleculaire diagnostiek van longkanker biedt regelmatig sessies patiëntdemonstratie. De sessies zijn bedoeld om studenten te leren over de medische en sociale aspecten van een ziekte. Docenten lichten het medische gedeelte toe terwijl de patiënt diens persoonlijke ervaring met de ziekte en de behandeling deelt. Zo leren studenten ook hoe ze als arts de behandeling en het contact met de patiënt het beste kunnen aanpakken.
Ongeneeslijk ziek
“Kut”, antwoordt Eva op de eerste vraag van docent én haar behandelend arts Robin Cornelissen, als die vraagt naar haar reactie toen ze de diagnose voor het eerst hoorde.
In 2021 ontdekte Eva een bult in haar nek. Haar huisarts verwees haar naar een internist. Twee weken later kreeg ze te horen dat ze longkanker had. “En een week na de diagnose vertelde de internist dat ik ongeneeslijk ziek was”, vertelt Eva. “Mijn hele leven stortte in elkaar, het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.”
“Ik heb geen familieleden met kanker, dus ik had geen idee hoe je ermee moest omgaan en hoe groot de impact van kanker is op je leven en dat van je naasten”, vervolgt Eva. Haar man Matthijs, die in het publiek zit, knikt instemmend.
De internist van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg lichtte Eva’s ouders en schoonouders in over haar diagnose. “En dat vond ik heel fijn, alsof er een last van mijn schouders viel. Want hoe vertel je je familie dat je doodgaat?”
Ziekteverloop
Eva werd snel doorverwezen naar het Erasmus MC. Op basis van de CT-scan en biopsie stelden de artsen een behandelplan op. Ze kozen voor een combinatie van chemo- en immunotherapie. “De chemo was echt kut. Het was niet te doen”, zegt Eva, die toentertijd student communicatie aan de Fontys Hogeschool was in Tilburg. “Ik probeerde door te gaan met mijn routine als student, maar op een gegeven moment lukte dat niet meer, omdat ik ziek werd van de chemo.”
Na de chemotherapie was haar conditie stabiel, totdat de artsen een halfjaar later weer groei van de tumorcellen zagen. Deze keer kreeg Eva een afatinib-pil. Het medicijn werkte fantastisch, vertelt ze. “Ik kon een vrij normaal leven leiden. Ik hoefde alleen maar het medicijn te slikken en om de acht weken naar het Erasmus MC te komen voor controle. Dat was chill en heel anders dan tijdens de chemo. Met chemotherapie kun je niet echt vooruitplannen, want de bijwerkingen waren heftig.”
Helaas had de afatinib na zes maanden niet meer het gewenste effect. “De cellen werden resistent en de mutatie veroorzaakte dat het medicijn minder goed werkte”, legt Dubbink uit.
Wat volgde was een reeks nieuwe onderzoeken en behandelingen. Eva kreeg een nieuw medicijn, osimertinib, dat ‘nog chiller’ werkte. Toch ontdekten de artsen in oktober 2022 uitzaaiingen in de hersenvliezen. Verschillende behandelingen met radio- en chemotherapieën mochten niet baten, dus de artsen besloten er uiteindelijk mee te stoppen. Sindsdien krijgt Eva nog maar osimertinib. “Ik heb geluk dat mijn lichaam goed reageert op het medicijn. De tumor groeit nu minder hard dan dat het zou doen zonder osimertnib, maar niemand weet natuurlijk hoe lang dat nog duurt.”
Eerlijk en positief
“Maar ondanks je ziekte bleef je bezig en deed je veel dingen”, zegt Cornelissen. Eva deed mee aan het tv-programma Over mijn lijk, ging trouwen, studeerde cum laude af, en in december publiceert ze haar boek Longeneeslijk. “Elke keer komt er iets op mijn pad. Ik vind dat fijn, omdat je ergens naartoe kan werken en een soort van vooruitzicht hebt. Ik heb natuurlijk alleen maar doelen voor de korte termijn, maar dat helpt me om door te gaan.”
Eva vertelt eerlijk én met humor over haar ervaring. “Als je zo lang ziek bent, heeft het geen zin om je zielig te voelen. Natuurlijk gebruik ik af en toe de ‘kankerkaart’ – handig als ik snel een taxi nodig heb of zo”, grapt ze. “Maar ik wil mijn situatie niet misbruiken.”
Eva is blij dat ze bij het Erasmus MC terecht is gekomen. “Mijn ervaring delen is een manier om iets terug te geven aan de Erasmus-gemeenschap. Als ik hier niet was behandeld, dan zou ik hier niet zijn geweest”, zegt ze. Daarna half grappend: “Nou, straks ben ik er ook niet meer, maar jullie snappen wat ik bedoel.”
Indrukwekkend
Na het college komen een paar studenten Eva nog vragen stellen. “Je hebt natuurlijk momenten dat je echt in een dip zit, hoe hou je jezelf dan op de been?”, vraagt een student.
“Ik laat me gewoon meenemen in mijn emotie, want als het kut is, mag het ook gewoon even kut zijn. Maar ik blijf er niet te lang in hangen. Ik praat er dan over met Matthijs. Het heeft geen zin om er dagen aan te verspillen. Dan hou ik me gewoon bezig met mijn hobby’s: keramiek maken of sporten.”
Een andere student benadert Eva. “Ik heb geen vragen, ik wil je alleen bedanken voor dit indrukwekkende college.” Hij schiet vol en pinkt een traantje weg. “Ik vind het zo inspirerend hoe sterk je bent en hoe positief je in het leven staat.”
“Oh, ik zou hem een knuffel willen geven”, zegt Eva nadat de student de zaal verlaat. “Ik snap dat mensen met me meeleven. Ik vind het onwijs lief, maar je hoeft echt geen medelijden voor mij te hebben. Het is oké.”
