Eerstegeneratiestudent Rashmi gaat in gesprek met haar moeder: ‘U heeft mij nooit laten merken dat u de universiteit nóg spannender vond’

In de kantine van het Mandevillegebouw hebben Sita Baldew (55) en haar dochter Rashmi Baldew (21) uitzicht over de campus. Vanuit hun huis in Rotterdam-Zuid zijn ze samen hiernaartoe gekomen. Sita is nog niet zo vaak op de universiteit geweest. De laatste keer was tijdens de bachelordiploma-uitreiking van Rashmi, die nu de master Media and Creative Studies doet. Zelf heeft Sita geen hoger onderwijs gevolgd. En dat maakt Rashmi een eerstegeneratiestudent.

Nooit eerder heeft ze met haar moeder gesproken over het feit dat ze eerstegeneratiestudent is. “Daar hadden we het thuis niet echt over”, zegt Rashmi tegen haar moeder. “Hield u zich hier wel mee bezig?”

“Ja”, antwoordt Sita. “Ik was nerveus toen je naar de universiteit ging, omdat het helemaal nieuw voor je was. Maar ook omdat ik het zelf niet kende.” Sita volgde een mbo-opleiding tot onderwijzer in haar geboorteland Suriname en werkte in een kinderopvang in Nederland. “Ik dacht: hoe zit dit in elkaar? Komt dit allemaal wel goed? Ik vond het spannender dan jij.”

“Spannender dan ik? En ik vond het al zo spannend!” zegt Rashmi verbaasd. Ze denkt terug aan de eerste keer dat ze naar de Eurekaweek ging. “Ik kende niemand en zag heel andere mensen dan uit mijn eigen multiculturele omgeving. Ik durfde de auto niet uit te stappen. Volgens mij ben ik nog nooit zo bang geweest”, vertelt ze. “U heeft mij nooit laten merken dat u de universiteit nóg spannender vond.” Sita: “Klopt, want dan zou het nog erger worden voor jou.”

Dankzij de open dagen op de universiteit, waar ze met haar dochter naartoe ging, werd Sita rustiger. “Ik vond het fijn dat er verteld werd wat de opleidingen inhouden en wat de studenten moeten doen. Zo leerde ik de universiteit beter kennen.”

Toch moest Rashmi zonder hulp van haar moeder de universiteit ontdekken. Vlak voordat ze naar de universiteit ging sloot ze zich aan bij de Giving Back Students Community, een vereniging die eerstegeneratiestudenten begeleidt in hun loopbaan. Sinds een paar jaar is ze commissielid bij de vereniging. Ook kreeg ze in het begin van haar studententijd hulp van haar tweelingbroer die ook naar de universiteit gaat, met inschrijving en zaken bij DUO regelen.

“Ik had aan hem gevraagd of hij dat voor jou wilde regelen”, vertelt Sita. “Ik vind het ook niet goed om als ouder je kind de hele tijd te helpen. Al op de basisschool hielp ik je bijvoorbeeld bijna nooit met huiswerk.” Rashmi: “Inderdaad ja, dat besef ik nu pas.”

“Alles wat met de universiteit te maken heeft heb ik aan jou overgelaten”, vertelt Sita verder. “Dat haalde ook een last bij mij weg, omdat ik jou daar niet goed mee kan helpen. Ik ga toch niet zomaar zeggen dat je bijvoorbeeld een bepaalde opleiding moet doen, terwijl ik zelf niet goed weet wat die inhoudt?”

“Op de middelbare school twijfelde ik zó erg over wat ik wilde studeren, dat ik een keer dacht: kunt u niet even zeggen welke kant ik op moet gaan? Waarom zet u geen druk op mij? Vertel me wat ik moet studeren!”, zegt Rashmi. “Maar gelukkig heeft u dat niet gedaan. Ik ben blij dat ik zelf een keuze heb gemaakt, omdat ik daardoor ben gaan studeren wat ik het leukst vind.”

In haar eerste jaar van de International Bachelor Communication and Media merkte Rashmi pas echt dat ze eerstegeneratiestudent is. “Ik moest in het begin veel aan andere studenten vragen, bijvoorbeeld hoe ik boeken moest regelen.”

Ook merkte ze een heel andere cultuur op haar opleiding, ondanks dat ze zich thuis voelde in de multiculturele omgeving van een internationale studie. “Sommige internationals hebben een wat rijkere achtergrond, waardoor zij soms dingen deden waar ik nog nooit aan had gedacht”, zegt ze. “Ik was bijvoorbeeld altijd erg geïnteresseerd in design en fotografie, maar ik wist niet goed wat ik daarmee moest, omdat niemand in mijn familie er iets mee deed. Op de universiteit hadden studenten de duurste camera’s en programma’s die ik niet eens kende. Ook hadden zij dankzij hun ouders met hoge functies vaak al een stageplek bij bedrijven. Zij lagen drie stappen voor op mij.”

“Ik vind dat vervelend om te horen”, zegt Sita. “Ik had die kennis ook niet, dus ik kon jou niet helpen.” Rashmi: “Ik vond dat niet erg. Het internet en de Giving Back Students Community hebben mij heel erg geholpen met welke stappen ik moet nemen om ver te komen in mijn carrière. Bovendien heeft u me geholpen wanneer het studeren me te veel werd. Dan ging ik weleens naar u toe om samen een planning te maken.”

Ook motiveert Sita haar dochter altijd om hard te studeren. En daarbij horen ‘strikte grenzen’. “Ik hoorde over de universiteit dat alles daar mag, dat studenten van alles uitproberen”, zegt ze. “Ik heb gezegd: blijf sterk, doe je studie, en loop niet met anderen mee. Je hoeft geen dingen te doen die je niet wilt, alleen maar om erbij te horen. Ik wil ook graag weten waar je met wie bent. Dat zal je soms vervelend vinden, maar ja”, grinnikt Sita.

Rashmi haalt haar schouders op. “Ik vind het wel fijn dat die discipline er is”, zegt ze. “Ik denk dat het me later ook helpt in het leven. Een regel is gewoon een regel. Bij mijn vriendinnen is het ook zo thuis, dus het is normaal voor mij. Bovendien is het nooit onredelijk en kan ik altijd leuke dingen doen.”