The snow is too strong at the top
And I can’t see where I’m going,
My skis are too long for a stop
So I might fall off this mountain.
I hold my breath and grip my poles
Head on down and face the cold,
I’ve worked so hard to still keep standing
I’m flying blind but I’ll stick the landing.
The sun is coming up but I’m going home.
I see a light that leads my path
In all my nights she breaks the dark,
My guide through this bleak blizzard
Brings blue the sky like the magic of a wizard.
I see paper peaks of great distance
And paper slopes in front of me,
I carve my name on snow resistance
And circle down this mountain key.
The sun is coming up but I’m going home.
Green pastures near the bottom
By a Red Rose Bed,
I have almost but forgotten
What’s around my speeding sled.
The cool crisp air of Jennica’s care
The flirting kiss of living like this,
We’re almost done this brutal year
So don’t sleep yet or you might miss.
The sun is coming up but I’m going home.
Will Makin studeert aan het Erasmus University College en schrijft iedere maand een gedicht voor Erasmus Magazine. Hij legt uit waar zijn gedicht over gaat:
“De inspiratie van dit gedicht komt van mijn vakantie in skigebied Les Deux Alpes. Ik probeerde het afmattende en martelende einde van het collegejaar af te beelden als een sneeuwstorm op een bergtop. Die staat dan in contrast met het gevoel van vrijheid in de vakantie: het glijden door de sneeuw. Maar terwijl ik naar de voet van de berg kijk en zie dat de tijd ons naar huis zal leiden, denk ik aan de laatste collegeweken, waarna ik verliefd word op de zomer, en dat ik ondanks alles dankbaar ben dat ik leef.”