Benjamin Mullins verruilde de Londense horeca voor filosofie

Benjamin Mullins groeide op in een klein dorp in Engeland. Een plek die hij het liefst zo snel mogelijk verruilde voor de grote stad. Zonder plan of richting verliet hij de middelbare school op zijn vijftiende en verhuisde naar Londen. Hij werkte als kok in restaurants. Eerst als afwasser, later als kok. “Na een paar jaar realiseerde ik me dat de mensen om mij heen veel hoger opgeleid waren dan ik. Ik besloot een cursus te gaan volgen in de avond zodat ik beter mee kon doen met gesprekken van collega’s op werk. Het was niet belangrijk welke cursus.”

Via internet stuitte Mullins op de opleiding filosofie aan de University of London waar mensen die niet de juiste vooropleiding hebben, de kans krijgen om verder te studeren. Filosofie was voor Mullins de enige mogelijke studie waarvoor hij geen wiskundecertificaat nodig had.

Overdag bleef hij werken als kok naast de uren in de collegebanken. “De eerste keer dat ik in een collegezaal zat was een magische ervaring. Het zag er precies uit zoals in de films. Ik werd meteen gegrepen door de setting en de inhoud. De professor die het college gaf, was een paar jaar later mijn begeleider toen ik afstudeerde.”

Het onderzoek van Mullins gaat over individuele bijdrages aan een collectief probleem. Een concreet voorbeeld is klimaatverandering. Dat is het gevolg van ons aller gedrag, maar het gedrag van een individu verandert het klimaat niet. Het is vergelijkbaar met de soritesparadox of heap paradox, legt Mullins uit: als een man een hoofd vol haren heeft en je trekt er een haar uit, is de man nog niet kaal, maar als je dat proces blijft herhalen komt er een moment dat de man kaal is. Wanneer is dat moment daar? Welke haar maakt het verschil?

“Er is geen goede filosofische oplossing”, zegt Mullins, “maar er is een politiek antwoord. In de politiek trek je een willekeurige lijn en zeg je ‘genoeg is genoeg’. Maar als filosoof ben ik geïnteresseerd in een niet-willekeurige oplossing.”

Hij is al jaren met dit onderwerp bezig. Tijdens zijn master in Londen schreef hij een artikel over morele collectieve problemen. Zijn docent raadde hem het boek Reasons and persons van Derek Parfit aan. “Ik was meteen onder de indruk. Parfits manier om deze collectieve morele problemen te beschrijven spreekt tot de verbeelding. Hij schetst ook interessante problemen over mensen die mogelijk in de toekomst leven.”

Een van die ideeën is als volgt: beleid dat je nu maakt, heeft vrijwel zeker effect op wie en hoeveel mensen in de toekomst leven. Het kan zijn dat dat beleid een slecht effect heeft op specifieke mensen in de toekomst. Maar als we voor ander beleid hadden gekozen, zouden die mensen nooit hebben bestaan. Dus je kunt niet stellen dat zij slechter af zijn door die beleidskeuze.

Toen zijn master Filosofie bijna afgelopen was zag Mullins een vacature voor de promotieplek aan de Erasmus Universiteit. Dat hij daarvoor ook moest verhuizen van Londen naar Nederland deerde niet. “Met de trein van Londen naar Rotterdam is een kortere route, dan van Londen naar het dorp waar zijn ouders wonen”, redeneert hij.

Ondanks de kleine afstand, blijkt het leven in Nederland meer te verschillen van zijn leven in Londen dan hij op voorhand dacht. “Ik spreek de taal niet en vindt het vervelend om dat aan mensen te vertellen, bijvoorbeeld.” Hij leert zijn moederland waarderen en beter begrijpen. “Nederland is zo efficiënt, de straten zijn schoon en alles is goed georganiseerd. De infrastructuur, zelfs de natuur, wordt hier beheerd. In Engeland is meer ruimte voor behoud. Daar zijn bijvoorbeeld geen dubbeldekkertreinen zoals hier. Ik denk omdat onze treinen niet onder onze jaren oude stenen bruggetjes door kunnen.”

In zijn woning in Dordrecht brengt Mullins zijn dagen door met filosofische boeken. “Het is moeilijk om filosofie te lezen als ontspanning. Plato misschien. Hij schrijft zijn filosofie op een manier dat het literatuur kan zijn.” De jaren van zijn promotieonderzoek wil Mullins een filosofische basis te leggen. Tijdens werkuren leest hij filosofie binnen zijn onderzoeksgebied en in zijn vrije tijd kiest hij voor filosofie uit andere disciplines. Hij leeft het liefst naar Spaanse stijl: eerst een paar uur werken, dan een paar uur siësta. In de middaguren kookt hij veel – ‘om de batterij van mijn brein op te laden’ – en vervolgens tot een uurtje of acht door te werken aan zijn promotie.