We stopped by the rocks
Having rowed on our clocks,
Landed on a sun-set
That morning was our bed-rest.
The town was truly ours
As time was all our own,
Like the sea when floating hours
In that moment we were home.
Oh what a way had we spent our time.
Landing on the shore
With a crowd that has a roar,
Rowing without stopping
To that ship that was still rocking.
New faces were in sight
As we’re stringing up the sail,
Heaving with our might,
Catching our next whale.
Oh what a way were we spending our time.
As I stare off the bow
I see the future that will be now,
There’s a grey that will arrive
And I know my heart will be deprived.
Oh my crew is silent with despair
The waves rocked all our ease,
Oh I’m kneeling in prayer:
My god, this wind is not a breeze.
Oh what way will I spend my time?
Will Makin studeert aan het Erasmus University College en schrijft iedere maand een gedicht voor Erasmus Magazine. Hij legt uit waar zijn gedicht over gaat:
“Ik heb geprobeerd het gevoel van in het moment zijn te typeren en de essentie van dit gevoel vast te leggen in zijn ware aard: de zomer. Rust en kalmte, verstoord door roerige en nachtbrakende escapades met bekende en vreemde vrienden zijn een gemeenschappelijk kenmerk van echt vrij zijn en vakantie. Dit gevoel zit in de eerste twee delen van mijn gedicht, en ik probeer deze vrijheid te typeren door de voorstelling van een schip dat vrij naar waar dan ook vaart.
“Onvermijdelijk beginnen de colleges weer (‘stringing up the sail’) en bereiden we ons voor op de toekomst, heel goed wetend wat ons te wachten staat: tentamens en deadlines. Dit ‘grey arriving’ is iets waar we allemaal mee te maken zullen krijgen, en iedereen zal zich voor moeten bereiden op die bekende toekomst. Of je er nu voor kiest om het lot te negeren of zo goed mogelijk voorbereid te zijn, dat lot komt eraan.”
Beautiful!
Beautiful, Will!
Reageren niet meer mogelijk.