‘We zijn nog maar net begonnen’: 40 jaar Hermes House Band wordt groots gevierd

De 2800 tickets voor de viering van veertig jaar Hermes House Band waren in noodtempo uitverkocht. Met goede reden: afgelopen zaterdag zette de bekendste studentenband van Nederland, ooit begonnen als huisband van het RSC, een knallend optreden neer in Ahoy. Het geheim van de Hermes House Band zit niet zozeer in muzikaal talent, maar in de gigantische bonk energie die de band naar elk feestje brengt.

“Ik moet wel het eerste uur doorkomen”, grinnikt een bezoeker over de zeven biertjes die hij op een traytje heeft gestapeld. Net als vele andere aanwezigen heeft hij een persoonlijke connectie met de Hermes House Band: “Het is opgericht door huisgenoten van me, dus zij waren hét geluid van mijn studententijd.” Veertig jaar na dato is dat geluid nog steeds tekenend voor het Rotterdamse studentenleven. Of dat nu het Rotterdamlied is, I Will Survive (Lalala), of een van de tientallen andere uitbundige covers: het is flink zoeken naar een (oud)student die nooit heeft meegezongen met hun nummers.

Qua meezingen zit het goed in Ahoy op deze avond. Bezoekers verruilen snel de stoelen voor de gangpaden en het duurt niet lang voordat er gedanst, gezongen en gedronken wordt voor het podium. Mensen vliegen elkaar in de armen bij Somebody To Love en applaus stijgt op uit de zaal als de bezetting uit 1991 hun versie van Rotterdam opvoert. De leeftijdsverschillen in de zaal zijn reusachtig, maar dat lijkt er niet toe te doen: zowel tieners als zestigers schreeuwen hun stembanden schor zodra Country Roads wordt ingezet.

Met 66 muzikanten tijdens de hoofd-act, is het de eerste keer dat er zó veel (oud)leden van de Hermes House Band op het podium staan. De spanning was merkbaar bij Mark Snijders, oud-toetsenist en Creative Director achter het evenement, die voorafgaand aan het optreden uitlegt wat de drijfveer achter de studentenband is: “Je legt steeds de lat iets hoger, dat komt overal terug in de geschiedenis van de band. Optreden bij het filmfestival van Cannes, dat ‘kon niet’. Op het podium staan met het Rotterdams Philharmonisch Orkest, dat ‘kon niet’. Maar toch lukte dat steeds. Dus nu staan we met een enorme bezetting, van jong tot oud, in Ahoy.” Ook voor vandaag was er natuurlijk weer veel te veel verzonnen en is het een flinke puzzel, lacht hij, ‘maar uiteindelijk wordt het enorm gezellig: daar is iedereen geoefend in’.

In de kleedkamer van de huidige Hermes House Band heeft spanning plaatsgemaakt voor bier, een fles Jägermeister en een belangrijk potje steen-papier-schaar: met of zonder vlinderstrik het podium op? Ze zitten nog steeds in de adrenalinerush van de avond ervoor, toen ze bij Jinek aanschoven en onverwacht op tafel sprongen. “Dat is iets waar we over een paar jaar gelukkig op terugkijken, de blik van Eva Jinek toen we die tafel op kwamen”, vertelt saxofonist Douwe Faber. Na maandenlang repeteren is hij klaar om er vanavond een feest van te maken. “En dan gaan we in november ook nog naar Zwitserland en Bangkok om te spelen, dus we zijn nog maar net begonnen met herinneringen maken.”

Bij menig muzikant die ooit bij de Hermes House Band heeft meegedraaid, staan de buitenland-optredens centraal in de verhalen. Zo rakelt contrabassist Marnix Lippmann – beter bekend via zijn bijnaam Lippy – op hoe de gehele band in 1999 geëlektrocuteerd werd tijdens een regenachtige show in Nigeria. “Je zag iemand Brand New Day inzetten, toen plots iedereen onder stroom stond. En niet een beetje stroom ook, iedereen bevroor met de haren recht overeind! Uiteindelijk konden we erom lachen, maar dat was wel een bizar stukje podiumkunst.”

Gelukkig blijft de neerslag in Ahoy beperkt tot enkele druppels bier die in het feestgedruis de lucht in vliegen. Zodra The Rhythm of the Night wordt ingezet staan dusdanig veel bezoekers te springen dat de tribune meewiebelt, bij You’ll Never Walk Alone zingt de hele zaal bij het intro al mee. Een studente uit Utrecht zingt luidkeels mee. “Mijn ouders hebben hier gestudeerd en hadden de kaartjes, maar ook ik ken uiteraard alle nummers. Een leuk feestje is simpelweg een leuk feestje!” Afsluiten kan bij de Hermes House Band uiteraard maar op één manier: I Will Survive. Het publiek host op en neer, confetti knalt de zaal in en alle 120 aanwezige (oud)bandleden springen het podium op terwijl Lalala door de zaal galmt.

Na het hoofdprogramma gaat het feest nog tot diep in de nacht door op de afterparty. Daar spelen bandjes van voormalig leden van de Hermes House Band op twee podia: zodra de één klaar is begint de volgende, zodat het feest nooit stilvalt.

The Jurrassics trappen af, de band bestaat uit leden van het eerste uur. Sommigen zijn nog dagelijks bezig met muziek, anderen moeten het in hun drukke, professionele agenda passen. Niet allerminst oud-zangeres Micky Adriaansens, in het dagelijks leven minister van Economische Zaken en Klimaat. “Maar vanavond even niet”, vertelt zij na het optreden. “Ik sta hier omdat het mijn vrienden zijn, anders zou ik het niet doen. We hebben zo veel meegemaakt met elkaar, het is zo’n innige vriendenclub. Dat gaat gewoon nooit meer over.”

Nog voordat ze klaar is, wordt ze overstemd door het andere podium waar de volgende meezinger is ingezet. Het feest gaat nog wel even door, maar onderweg naar de uitgang vertelt oud-bassist Martijn van Meerten hoe hij het heeft beleefd. “Het was een magische avond, iedereen heeft waanzinnig gespeeld. Maar: over vijf jaar doen we het nóg beter”, sluit hij met een knipoog af. Eén ding is duidelijk: de Hermes House Band is nog lang niet uitge-lalalaad.