Student Kyra: ‘De campus is een ware hel voor mensen in een rolstoel’

Drempels voor gebouwen (onder meer bij Café In de Smitse en het V-gebouw), te zware deuren (bijvoorbeeld in Polak en de stilteruimte van de UB), ontoegankelijke gehandicaptentoiletten (Mandeville), geen geschikte toiletten (G-gebouw), een te steile helling (Institutenlaan), kapotte liften (zoals in Theil), onpraktische routes (Sanders), te hoge knoppen voor de liften (Tinbergen). Kyra Mulders is het zat, en dat is licht uitgedrukt.

Moeten we links of rechts? Die vraag komt meteen op als we weggaan bij het kantoor van EM tussen het Tinbergen- en Theilgebouw. Als je niet in een rolstoel zit, hoef je daar niet over na te denken. Voor Kyra (23), student Gezondheidswetenschappen en Filosofie, is dat anders. Ze wil laten zien hoe ontoegankelijk de campus is voor haar. We gaan naar rechts, richting Theil. We halen de jassen van Kyra en vriendin Georgina Aránzazu Dijkstra (Psychologie en Filosofie) op in de UB. Zo kunnen ze meteen een sluiproute tonen om in Theil te komen, want daar waren de liften een hele poos stuk.

“Dit is mijn vierde jaar hier”, vertelt Kyra. “En al die jaren ben ik al aan het mailen met de universiteit. Deuren die te zwaar zijn, drempels waar ik niet overheen kan, ik heb het allemaal laten weten. Soms mailen ze terug dat ze erop terugkomen, soms ook alleen dat die aanpassing bijvoorbeeld 1500 euro kost, dat ze dat niet doen voor zo’n kleine groep. Als er eens iets verbetert, verslechtert er ook iets op de campus. Dan is een stoep opnieuw gelegd en is de hellingbaan te steil.” Vriendin Georgina vult aan: “Voor ik Kyra leerde kennen, had ik niet door hoe erg het was. Ik liep gewoon overal heen. Nu zie ik pas hoe belachelijk ontoegankelijk het hier is.” Kyra kan het maar op één manier samenvatten: “De campus is een ware hel voor mensen in een rolstoel.”

Net buiten bij de UB, onderaan de Institutenlaan, komt Kyra nog vooruit. Als het steiler wordt, heeft ze de hulp van haar vriendin nodig. “Toen ik hier net studeerde en nog niet veel mensen kende, reed ik tussen de colleges door met mijn auto van de parkeerplaats bij Park Noord naar een parkeerplek bij Van der Goot. Anders wist ik niet hoe ik bij de gebouwen aan die kant van de campus moest komen.” De kuiten van Georgina moeten aan het werk als ze het bruggetje bovenaan de laan over moeten. Dat staat hier tijdelijk vanwege werkzaamheden, maar is wel een extra last. “En het is glad met dit regenachtige weer”, zegt Georgina. “Als ik uitglijd, rolt Kyra zo naar beneden.” De twee moeten erom lachen, niet omdat ze het grappig vinden, maar omdat ze het ‘te bizar voor woorden’ vinden. “Ik zeg het misschien een beetje grof”, beschrijft Georgina, “maar het is gewoon allemaal echt kut geregeld.”

Als we het Sandersgebouw binnengaan, begroet de steward Kyra en Georgina. “Hij helpt ons soms”, legt Kyra uit. Dan wijst ze naar de hoge deuren aan de rechterkant. Die krijgt ze zelf niet open. “Mooi hoor zo hoog, maar ik kan er niets mee.” Ook de deuren van de collegezalen in het gebouw gaan moeilijk open. “Ik was eens te laat en kon toen niet meer naar binnen. Kreeg de deur niet open.” De deur naar de bibliotheek in het gebouw is eveneens te zwaar en de alternatieve route is met een trap.

De lift naar de eerste verdieping was een tijd buiten gebruik. Daardoor moest Kyra een tijd de trap oplopen. Ze heeft het syndroom van Ehlers-Danlos, een erfelijke aandoening die haar bindweefsel aantast. Niet alleen haar spieren hebben daar last van, maar ook al haar organen. Hartproblemen, maagproblemen, Kyra heeft de hele bingokaart vol. Eventjes de trap op, is dus niet zo simpel. Het is erg belastend voor haar gezondheid.

Onderweg naar het Mandevillegebouw vertelt Kyra dat ze betere cijfers haalde toen het onderwijs online was. “Ik kon ineens al mijn colleges volgen. Het fysieke onderwijs is vermoeiender, ook zonder de uitdagingen om overal binnen te komen.” Dat is ook lastig bij het Mandevillegebouw. Voor de ingang loopt de stoep op, direct daarachter is een draaideur. Eigenlijk moet ze vaart maken om zelf binnen te kunnen komen, maar vaak staat er een rij voor de ingang en gaat dat niet. Weer worden de kuitspieren van Georgina op de proef gesteld.

Met de lift gaan we naar de derde verdieping. Naar T3-9947, tussen de roltrap en de liften in. “Het ergste van de hele campus”, vertelt Kyra. Ze noemt het ‘het ontoegankelijke gehandicaptentoilet’. Eerst is er een drempel, dus kan Kyra niet makkelijk naar binnen rollen en is het lastig om de deur dicht te doen. De deur blokkeert in de tussentijd de ingang van het damestoilet. De wc-rolhouder is zo vastgemaakt aan de armleuningen dat de rol eraf valt als de armleuningen omhoog staan. Daarom staat de rol ergens anders, zo hoog dat je er vanuit een rolstoel niet bij kan. Je handen wassen is praktisch onmogelijk, zegt Kyra. “Zeker als hier iemand zou komen met verminderde handfunctie. De kraan is te onpraktisch.”

Langs de fietsenstalling bij de Spar gaan we richting het V-gebouw. “Deze stoep mogen ze wel eens opnieuw leggen”, zegt Kyra. “Ik hobbel alle kanten op, zo ongelijk ligt het.” Even later staan we stil tussen Van der Goot en het V-gebouw, op straat. Kyra komt aan de kant van het rode noodgebouw de stoep niet op. De helling is te schuin, ze zou achteroverslaan zonder hulp.

Dan maar eromheen op weg naar het Polakgebouw. Hier moet Kyra vaak lang wachten voor de lift. Soms twintig minuten. “Er zijn maar twee liften voor het hele gebouw en er komen veel studenten”, vertelt Kyra. “Dus sluit ik aan in de rij bij de lift, maar ik neem met mijn rolstoel meer ruimte in dan mensen zonder rolstoel. Ik pas er niet altijd bij. Zeker bij de tweede lift, die is namelijk kleiner. En mensen zijn niet altijd even behulpzaam. “Studenten zeggen zelfs weleens dat ze geen tijd hebben om de deur voor me open te houden.

Is er dan geen gebouw waar Kyra zonder problemen binnen kan? Jawel, zegt Kyra. Het gelijkvloerse Food Plaza. “Daar zijn geen drempels en het meest toegankelijke toilet van de campus.”

Daar schreef Kyra samen met Georgina op een vrijdagavond een lange mail aan de rector magnificus. “Is de campus niet voor mij bedoeld omdat ik mindervalide ben?”, staat er onder meer in die mail. “Want dat is de boodschap die u telkens loud and clear aan mij vertelt. Geen onderwijs, geen colleges, geen toilet, niet kunnen studeren in stilte, of zelfs een tentamen afleggen in rust, niet eens een drankje met medestudenten. En dat is enkel de korte samenvatting van mijn klacht.” Zondagavond kreeg Kyra een mailtje terug van de rector. Dat ze geschrokken was van Kyra’s boodschap en dat ze erop terugkomt.

“Ik wil meer zijn dat het meisje in die rolstoel”, zegt Kyra als we in Sanders wachten tot haar avondcollege begint. Wat de universiteit voor Kyra zou kunnen doen weet ze niet goed. “De ideale situatie heb ik nog nooit meegemaakt. De universiteit is een erg bureaucratische omgeving. Wat ik nu heb laten zien, zijn slechts een paar voorbeelden. Dus er is genoeg dat aangepakt kan worden. Ik hoop echt dat er iets gaat veranderen. Niet alleen voor mezelf, maar ook zeker voor alle andere studenten in een rolstoel.”