“Het begin van de crisis is een grote klap geweest voor mij. Op 22 maart zou ik het vliegtuig instappen om mijn familie te bezoeken in Argentinië, maar op de 18e werd mijn vlucht geannuleerd. Dat was een grote teleurstelling. Ik voelde me machteloos en ik maakte me zorgen over de situatie in mijn thuisland.”
Relativeren
“Al vanaf het begin wist ik dat de crisis lang zou gaan duren. Aan het begin van de lockdown kon ik echt niet functioneren. Ik moest toen nog een week college geven, maar ik annuleerde mijn twee colleges en vroeg mijn studenten om zelfstudie te doen.
“Ergens na de eerste weken stelde iemand binnen een internationaal netwerk van onderzoekers, waar ik lid van ben, de vraag: hoe gaat het met jullie? De antwoorden barstten los. Mensen van alle hoeken van de wereld vertelden wat ze allemaal hadden meegemaakt. Op dat moment begon ik te relativeren en te waarderen wat ik hier heb. Mensen zaten in ergere situaties met strengere maatregelen dan wij in Nederland.”
Drie videosessies per dag
“Gelukkig gaf ik geen college van april tot aan de zomervakantie. Ik had dus tijd om mijn colleges in het nieuwe studiejaar voor te bereiden. Ik nam online trainingen om educatieve video’s te produceren. Ik heb mijn colleges helemaal omgebouwd: voor een twee uur durend college maak ik drie video’s van 10 minuten. Ik heb veel moeite gestoken in de video’s. Ik besteedde veel aandacht aan details, zoals belichting, locatie, gezichtsuitdrukking en hoe ik over het algemeen overkom. Voor een serie video’s van dezelfde module droeg ik bijvoorbeeld dezelfde kleren en stond ik op dezelfde plek, ook al heb ik ze op verschillende dagen opgenomen.
“Korte video’s opnemen is volgens mij de beste methode voor mijn vakken. Ik zie het niet zitten om twee uur live-college te geven via Zoom. Hoe lang kun je de aandacht vasthouden? De meeste studenten doen hun camera niet eens aan, dus je praat tegen icoontjes. Een keertje heb ik een student gevraagd om haar camera aan te zetten tijdens een online sessie, maar het bleek dat ze aan het ?autorijden was. Hoeveel aandacht kun je dan besteden aan een college op zo’n moment?
“Nadat studenten de video’s hebben bekeken, doe ik een vraag-antwoordsessie via Zoom. Omdat onze studenten momenteel verspreid over de wereld zitten, moet ik dezelfde sessie op drie tijdstippen organiseren: 9 uur ’s ochtends voor Azië, 14 uur voor Afrika en Europa en 17 uur voor Amerika.”
Mentale gezondheid
“Ik heb bijna dertig jaar ervaring met lesgeven, maar online onderwijs is nieuw voor mij. Na de crisis wil ik zeker doorgaan met een hybride vorm van lesgeven. Laatst heb ik de studenten geëvalueerd en het blijkt dat ze beter hebben gepresteerd tijdens de crisis. Toen ik ze dat vertelde, zeiden ze: ‘Tja, we hebben niks anders te doen dan te studeren’.
“Hoewel we elk jaar bij het ISS te maken hebben met problemen met de mentale gezondheid van studenten, was het dit jaar erger dan voorgaande jaren. Sommigen zijn zo eenzaam dat ze er depressieve klachten van krijgen. Gelukkig is het ISS een hechte gemeenschap en wonen de studenten grotendeels op dezelfde locatie, dus dat is fijn voor het contact. Wel moeten we nu heel goed opletten hoe het gaat met de nieuwe studenten, want ze hebben nog geen support system in hun omgeving.”
Nieuw pandemieritueel
“Inmiddels heb ik mijn ‘zenuwinstorting’ van de eerste weken verruild voor een positieve benadering. Ik merk wel dat ik beter voor mezelf ben gaan zorgen: ik kook vaker, ik beweeg meer. De reistijd die ik dagelijks kwijt was om te pendelen tussen Rotterdam en Den Haag, gebruik ik nu voor andere activiteiten.
“Mijn partner en ik hebben een nieuw pandemieritueel ontwikkeld: elke zaterdag proosten we dat we een week hebben overleefd in goede gezondheid. Ik ben niet iemand die veel geeft om kerstversiering, maar dit jaar ga ik zeker groots uitpakken, als een reminder dat het leven ondanks alle narigheden toch nog steeds mooi is.”
