Alles mag, alles kan en alles lijkt daardoor ook te moeten. Ondertussen zit de universiteit met gestreste studenten. Het probleem is bekend. Maar wat is de oplossing?
De Erasmus Universiteit zet in op meer zorg en aandacht voor studentenwelzijn. Richt een huiskamer in met pannenkoekenplantjes op de vensterbank. Zet tafelvoetbaltafels neer en organiseert goede gesprekken en extra psychologen zijn aangesteld. Er is aandacht voor diversiteit in alle soorten en maten en studenten worden overal bij betrokken. Ze krijgen zelfs geld om hun eigen evenement te organiseren.
Wil jij bijen op de campus? Zetten we toch een korf neer! Wil je meer studieplekken zodat je niet thuis hoeft te studeren? Dan ruimen we daar toch een leegstaand gebouw voor in!
Het is te waarderen dat de universiteit probeert de menselijke maat terug te brengen, na een tijd van streven naar groei van studentenaantallen, nadruk op excellentie en het opvoeren van de studiedruk met maatregelen als nominaal is normaal.
Maar hoe ver gaat de verantwoordelijkheid van de universiteit voor het welzijn van studenten? En wat geef je studenten dan mee, als je je als universiteit toch met de opvoeding gaat bemoeien?
Ik word vaak wat droevig als ik hoor dat ze zich superenthousiast aanmelden en bomvol ideeën zitten, maar vervolgens niet komen opdraven of niet in staat zijn die betrokkenheid ook echt vast te houden (en zich niet eens netjes afmelden). Zalen voor mooie voorstellingen blijven halfleeg en bestelde lunches moeten worden weggegooid.
En ik begrijp het. Er is zo veel en het is zo makkelijk om met één muisklik alles te regelen: inschrijving voor een superboeiende lezing (omdat je álles interessant vindt), meedoen aan een workshop over duurzaamheid (want het is toch onze generatie die het probleem moet aanpakken), een nieuwe fiets regelen want de band is lek (en ik heb echt geen tijd om deze zelf te plakken, want ik moet naar een lezing/workshop) en eten laten bezorgen in plaats van zelf koken (wat doet die schil om die aardappel!?). Het kost geen enkele moeite.
Maar wat is dan de verbondenheid die je hebt met wat je doet? Ik hoop dat de universiteit daar wat mee doet, als het gaat om studentenwelzijn: dat de mooiste herinneringen en ervaringen ontstaan als je er écht wat voor hebt moeten doen.
Indachtig de naamgever van deze universiteit, Desiderius Erasmus, die schreef: Wat mooi is, kost moeite.
