Voorbij de Zeeuwse dijken gloort de Haagse politiek

“Veel mensen van mijn opleiding weten mijn politieke voorkeur wel hoor, maar ik loop er niet mee te koop.” Het is vrijdagochtend, iets voor het middaguur, wanneer Vincent vertelt over zijn studiegenoten bij Rechtsgeleerdheid in Rotterdam. Je zou bijna vergeten dat hij nog studeert. Dat komt niet alleen door de volwassenheid die hij uitstraalt of het ongekreukte pak dat hij draagt. Vincent heeft namelijk een ongewone bijbaan voor een student: hij is volksvertegenwoordiger namens de PVV.

Het begon met een oproepje op Facebook, waarin de partij van Geert Wilders aangaf hard op zoek te zijn naar jong politiek talent. De toen vijftienjarige Vincent besloot te reageren. Vervolgens doorliep hij de PVV-klasjes waarin hij werd klaargestoomd voor een politieke carrière bij de partij: “Lessen over ons gedachtegoed, debatoefeningen, mediatraining: dat is niet voor iedereen weggelegd.” Op zijn zeventiende stond hij op de lijst voor de Provinciale Statenverkiezingen, en na het wegvallen van een partijgenoot trad hij aan als het jongste Statenlid van Nederland. Die functie, waar hij zo’n 25 uur per week zoet mee is, combineert hij met drie ochtenden aan de universiteit. En nu lonkt er een zetel in de gemeenteraad van ‘zijn’ Tholen.

Vincent is daar namelijk lijsttrekker van de lokale PVV. Op het Zeeuwse eiland is de conservatief-christelijke SGP traditiegetrouw heer en meester. Maar als het aan Vincent ligt, komt daar vanaf 21 maart verandering in: “Bij de landelijke verkiezingen stemde ruim 15 procent van de Tholenaren op ons, dus ik verwacht drie tot vier zetels te halen.”

Na een ochtend vol amendementen, moties en interrupties, stapt Vincent na afloop van de Statenvergadering in zijn glimmende Audi. “Hier gaat een groot deel van mijn vergoeding aan op, maar als je dagelijks drie uur achter het stuur zit dan mag dat best in een mooie auto zijn”, grapt hij, onderweg vanuit Middelburg naar Oost-Souburg voor een live radiodebat bij Omroep Zeeland. Zijn tegenstanders? De Thoolse lijsttrekkers van de SGP – ‘Ik heb een zoon die even oud is als Vincent’ – en de SP – ‘Mijn dochter had zijn moeder kunnen zijn’.

De drie heren debatteren over verkiezingsthema’s die de overwegend christelijke gemeenschap in Tholen aan het hart gaan, zoals de zondagsrust. De SP plaatst even later vraagtekens bij de verkiezingsbelofte van de PVV om de komst van islamitische scholen en moskeeën naar de gemeente te verbieden: “Is dat überhaupt wel aan de orde?”

Vincent, die in de rit naar de studio al voorspelde dat de discussie op een gegeven moment deze wending zou nemen, grijpt zijn kans in wat hij ‘een thuiswedstrijd’ noemt. Hij haalt een anekdote aan van een vrouw die hem aansprak tijdens het flyeren: “Ze zitten links van me, rechts van me: ze wonen tegenover me.” Waarna hij duidelijk maakt op wie hij doelt met ‘ze’: “Het loopt over van de immigranten en de asielzoekers in Tholen.” Zijn betoog tegen wat hij ‘de islamisering van Tholen’ noemt, blijft boven het restant van het debat hangen. De lijsttrekker van de SGP waarschuwt de Thoolse luisteraars, vlak voor de reclame: “We moeten ons geen zorgen maken over het gevaar dat niet geschiedt.”

Terug op het zachte leer van de autostoelen, analyseert Vincent het debat. Uit de laatste cijfers van het CBS blijkt dat nog geen 1 procent van de Tholenaren moslim is. Is het dan niet overdreven om het over een ‘islamisering’ te hebben? Dat doet er volgens Vincent helemaal niet toe: “Ik gebruik dat woord vooral om de dreiging te beschrijven. In ons verkiezingsprogramma hebben we het over ‘Tholen moet Tholen blijven’. Rotterdam kun je geen Nederlandse stad meer noemen, en daarom prijkt daar ‘Nederland weer van ons!’ op de verkiezingsposters.”

Leven in de tijd van nu, maar tegelijkertijd terugverlangen naar het land van ooit: hoe verklaart hij dat verlangen? Vincent neemt de versnellingspook in zijn hand en schakelt terug. Hij legt uit dat hij veel waarde hecht aan de gedachte dat mensen in Tholen elkaar nog wél gedag zeggen op straat; dat de buurman een praatje met je maakt. “In de grote steden zie ik dat niet meer gebeuren. Nieuwkomers willen niet meer assimileren, en dat gaat ten koste van onze joods-christelijk-humanistische waarden en uiteindelijk ook onze identiteit.”

Tholen lijkt nog wel even Tholen te blijven, maar Vincents toekomstplannen reiken ver voorbij de Zeeuwse dijken. Zijn politieke ambities zijn namelijk niet onopgemerkt gebleven bij de partijtop in Den Haag; vorige week ging hij zelfs op de koffie bij ‘Geert’. “Dat was heel gezellig. We hebben het gehad over onze horloges, Duitse auto’s en natuurlijk politiek.”

Waar een ‘bijbaantje’ je kan brengen. Over vier jaar schijn je weer te kunnen solliciteren.