Alleen in bed

De smartphonerevolutie heeft zich in een oogwenk voltrokken. Het duurde behoorlijk wat eeuwen voordat er überhaupt mobiele telefoons bestonden, maar in een tijdspanne van slechts tien jaar zijn alle simpele koelkastmodellen geüpgraded naar alles kunnende, onmisbare ‘Black Mirrors’.

De wereld achter de zwarte schermpjes eist onze aandacht op. Als er maar even een leeg moment opdoemt, grijpen we in onze broekzak om verveling, onzekerheden en angsten koste wat kost voor te zijn. We leven twee levens, één in de werkelijkheid en één in een digitale wereld. We zijn continu online en hebben tegelijkertijd een hele hoop verplichtingen in de echte wereld.

Dit brak me op.

Ik was klaar met dit dubbelbestaan. Ik besloot om offline te gaan. Mijn iPhone borg ik veilig op in een diepe la en uit diezelfde la diepte ik mijn eerste mobieltje op: een tien jaar oude Samsung zonder internet, met ‘Paris Hilton’s Diamond Quest’, een soort Barbie-achtige Bejeweled, als spannendste toevoeging. Dag Whatsapp, dag Facebook, dag Instagram. Dag oude vrienden die me in de veilige armen van de cloud sloten.

De eerste paar dagen waren afzien: ik had telkens het gevoel dat ik iets miste, dat ik afgesloten was van een andere werkelijkheid. Ik greep krampachtig naar mijn broekzak om telkens tot het besef te komen dat hier alleen een oude Samsung in zat. Ik moest bellen of de strijd aangaan met T9 (woorden maken met maar twaalf toetsen) als ik iemand wilde bereiken.

Ook kwamen alle onderdrukte onzekerheden en angsten weer naar boven. Mijn social anxiety werd op de proef gesteld doordat ik noodgedwongen met mensen in live contact moest komen en de angst om eenzaam te zijn kreeg de vrije loop. Waar ik ze telkens uit de weg kon gaan door me te verliezen in mijn smartphone, kon ik nu niet anders dan ze onder ogen te zien. Als ik nu alleen in bed lig ben ik écht alleen. Maar door die eenzaamheid te ervaren, waardeer ik contacten in de echte wereld ook weer meer. En door geen constante afleiding meer te hebben van mijn smartphone, kan ik opgekropte emoties eindelijk verwerken.

Maar ondanks alle voordelen beperkt mijn digitale onthouding me soms nog wel in mijn dagelijkse functioneren. “Was je huifkar vandaag te laat?” Vroeg een redactielid vanmorgen nonchalant aan me toen ik te laat binnen kwam. Helaas was mijn echte excuus niet veel beter: “Mijn wekker ging niet af. Ik weet nog steeds niet hoe hij werkt…”