‘Shoarma-kar “De Lekkerste” moet terug naar de campus’

Witte kar, rode banner op het dak. In grote letters staat daar: De Lekkerste, naar de broodjes döner die het echtpaar voor 2,50 euro per stuk verkoopt. Zo’n vijftig per dag, vijf dagen per week. Staand naast de tennisbanen op de campus, tegenover het G-gebouw. Ümüs is de prater, Hidayet de mopperkont. Tot er in 2013 een einde aan kwam.

Ümüs: ‘’Studenten vertelden me alles. De één over haar zwangerschap, de ander dat ie het uit wilde maken met z’n vriendin. Ik was een soort moeder voor ze.’’

De twee, inmiddels grootouders, denken met weemoed terug aan hun tijd tussen de studenten. Het leven van het echtpaar is radicaal veranderd sinds ze eind 2013 van de campus vertrokken, weggejaagd door een omhooggeschoten huurprijs. Betaalden de ondernemers eerst 275 euro huur per maand, na de verbouwing van de campus – en de komst van de foodcourt – zou de prijs op 50.000 euro per jaar uitkomen.

Onbetaalbaar voor het tweetal, dat ‘verdrietig’ afdroop. De kar verdween in een Rotterdamse stalling, het echtpaar op de bank. Hidayet vocht tegen kanker, nu goeddeels genezen, maar gaat nu gebukt onder de verveling. Ümüs droomt van een weerzien met de jeugd, zat als ze het gemopper van haar echtgenoot is. De dagen kruipen voorbij, zo zonder De Lekkerste.

Het echtpaar opent de kraam in 2006. Eerst staan de twee langs het water bij het Brainpark, later verhuizen ze dankzij de  hulp van studenten naar de campus. Studenten vinden de kantine te duur en verzamelen handtekeningen om de verplaatsing mogelijk te maken. De bevriende hoogleraar Justus Veenman doet een goed woordje bij het bestuur.

Nadat Hidayet in 1973 vanuit Turkije naar Nederland is geëmigreerd, werkt hij als lasser aan prestigieuze projecten als de Erasmusbrug en de Van Brienenoordbrug. Zijn diploma’s voor basisschoolleraar blijken onbruikbaar: hij spreekt nauwelijks Nederlands.

Voor zijn vrouw, een kookliefhebster, bedenkt hij De Lekkerste. Veel geboren Turken kiezen in Nederland immers voor hetzelfde pad. De kar koopt het echtpaar van een Nederlander die in Duitsland ‘de lekkerste’ patat verkoopt. De kraam is nooit overgeverfd, waardoor de naam bleef bestaan. Veranderen vond Hidayet niet nodig: ‘’Het is pakkend.’’

Hidayet raakt in de loop van de jaren net zo verslingerd aan De Lekkerste als Ümüs. “Het werd mijn hobby. Als ik vrij was, ging ik naast mijn vrouw staan. Ik genoot van de jeugdigheid om me heen. Studenten die vertelden over hun dromen en carrières. Ik vond het fantastisch.’’ Ümüs, die tegenover hem aan tafel zit en slecht Nederlands spreekt, knikt instemmend.

Terugkeer naar de campus is voor de twee de enige oplossing, denken ze. Vergunningen voor andere locaties in de stad zijn lastig verkrijgbaar. Bovendien, vermoedt Hidayet, kan het hem helpen om gezond te blijven. Het min of meer gedwongen vertrek gaf veel stress. En laat stress nou fataal zijn voor de kanker in zijn hals, die nu grotendeels onder controle is.

Hidayet overweegt de universiteit een brief te sturen. Of de kraam alsjeblieft terug mag keren voor een betaalbare huurprijs. Zeker weet hij dat nog niet: eigenlijk voelt ie zich door het bestuur aan de kant gezet.

Mocht het tot een gesprek komen, dan is de ondernemer zelfs bereid zijn concept aan te passen. ‘’Een andere kar, bijvoorbeeld. Als we maar weer mogen. Het zou ons onbeschrijflijk blij maken.’’